'De gevleugelde' leest lekker weg maar mist wat diepgang

'De gevleugelde' is alweer het vierde boek van Japin dat ik heb gelezen, ik waardeer zijn schrijfstijl maar ben ietwat teleurgesteld over dit boek. Het is een historische roman met, denk ik, de nodige aanvullingen van de auteur. Het geeft inzicht in het leven van Alberto Santos-Dumont waar ik zelf nog nooit van gehoord heb. Het verhaal komt wat moeizaam op gang d.w.z. er wordt veel aandacht besteed aan het verwijderen van het hart van de hoofdpersoon en hoe die te bewaren cq. kwijt te raken en het gaat dan ook al vrij gedetailleerd in op processen die daarvoor nodig zijn. Pas op bladzijde 49 begint voor mij zo'n beetje het echte verhaal met een beschrijving van het leven van Alberto. Ook hier bij vlagen best wel uitgebreide , zeer gedetailleerde beschrijvingen van bepaalde processen waarbij ik me toch echt afvraag of het niet een tikkeltje beknopter, eenvoudiger had gekund, bijvoorbeeld de beschrijving van de geautomatiseerde verwerking van de koffiebonen. Ook draaft de auteur wel eens door bv. bij gedachten over wie toch ooit aan het allereerste kopje koffie is begonnen. Ondanks al deze details blijft de figuur Alberto wat vaag d.w.z. de ware Alberto zie ik niet zo in dit boek, het blijft wat oppervlakkig. Maar afgezien van deze tekortkomingen valt er nog genoeg te genieten. Het verhaal leest vlot weg, het is interessant om iets over een dergelijk persoon te lezen en het wordt fraai verwoord. Er staan bij vlagen prachtige, wijze en kleurrijke zinnen in het boek zoals bijvoorbeeld ( blz 57) : 'dan daalde zo’n zwerm zielen op het voedsel neer en kwam het hart kort maar tsjilpend, vleugeltwinkelend tot leven, vuurrood van de tangara’s, goudparkietengeel of van honderden purpersuikervogels koningsblauw'. Ik geniet van dit soort zinnen. Ook worden de nodige levenswijsheden uitgestrooid in het boek. Al met al een heel aardig verhaal met fraaie zinnen, waar je de nodige historische kennis opdoet maar waar helaas de diepgang wat ontbreekt.