In ‘13’ gaan Pieter Van In en zijn vriendin trouwen, maar door een vreemde moord komt dit vrolijke gebeuren in het gedrang. Er volgen nog 2 moorden en de relatie met zijn
vriendin gaat er verder op achteruit als ze hem bijna betrapt met een wulpse collega. Na heel wat Duvels en nog meer sigaretten ontdekt Pieter Van In wie de moorden heeft ge-pleegd, maar omdat er te weinig bewijsmateriaal is kan ze niet worden vastgehouden. Van In heeft zich nochtans vastgebeten in het dossier en probeert het dan maar op een minder koosjere manier, maar als de hoofdverdachte wordt omvergereden en sterft zitten ze muurvast. Ondertussen is de ex van Pieter Van In (die een vriendin was van de hoofdverdachte) bezig met zich voor te bereiden op de moord met als doelwit Pieter. Pieter Van In gaat met haar naar zijn huis en omdat hij zo dronken was ziet hij er geen graten in. Wat er dan gebeurt, dat zal je zelf moeten lezen…

De mannen die in dit boek worden vermoordt hebben allemaal een scheve schaats gereden en hun vrouwen hebben dit nog steeds niet verwerkt. Ze hebben enorme wraakgevoelens en als ze elkaar op een vakantie tegenkomen smeden ze een plan om hun mannen te vermoorden. Het beeld van de wraakzuchtige vrouw komt regelmatig terug in het boek.
Deze herhaling begint na een tijdje wel te vervelen en ook het toeval dat de vrouwen
elkaar tegenkomen op vakantie is iets te vergezocht.
Dit boek leest zoals de meeste boeken van Aspe erg vlot, het was ook heel begrijpbaar. Normaal lees ik iets moeilijkere boeken van Arnon Grunberg of Tom Lanoye bijvoorbeeld, maar dit boek van Aspe was iets te makkelijk geschreven voor mij. De verhoudingen
tussen de personages vond ik soms vergezocht, zoals het gegeven dat de hoofdcommissaris een affaire heeft met een van de weduwes van de vermoorde mannen.
Het plot bouwt zich ook organisch op, zodat je in het begin van het boek al bijna weet wie de moorden gepleegd heeft. Deze manier van plotopbouw zit in de meeste boeken van
deze schrijver.
De auctoriële verteller draagt volgens mij ook niet bij tot de spanning van het verhaal en komt gemaakt over.
De personages die in het verhaal voorkomen kende ik al door een vorig boek van Pieter Aspe dat ik eens gelezen heb, dus het was wel makkelijk om het verhaal zo te volgen. De karaktertrekken van de personages zijn ook duidelijk en uitgesproken, zo is Pieter Van In de drinkende en rokende macho met rare hersenkronkels en is Versavel de voorzichtige homoseksuele assistent. Deze twee karakters bezorgden me soms wel een glimlach op mijn gezicht, maar de humorelementen die erin verwerkt waren, waren simpel.
Het boek speelde zich af in Blankenberge en Brugge en aangezien ik daar niet thuis ben, ken ik er ook niet geen cafés of bekende plekken, wat me wel kan frustreren.

Ik heb genoten van het boek omdat het eens iets anders was dan wat ik gewoon ben van te lezen, maar het is te vlot geschreven en de verhouding zijn te simpel. Je moet niet zelf nadenken en wordt niet mee betrokken in het verhaal, wat ik jammer vind. Het boek is geschreven voor het grote publiek en het grote deel van deze mensen zal dit boek ook graag lezen, maar als het boek is niet echt literair hoogstaand. Wil je toch iets meer interactie, woordspelingen, humor… raad ik je aan om een ander boek te lezen of zoals de titel van een recensie die ik las: ‘De pulp van Pieter Aspe, deel 13’.