Er zijn mij twee zaken opgevallen tijdens het lezen van 13. Eerst en vooral het vertelperspectief. Aspe heeft gekozen voor een alwetende verteller. De lezer wordt op deze manier goed op de hoogte gehouden. Dit is in mijn ogen wel noodzakelijk. De ingewikkelde verhaallijn verandert hierdoor in een goed te volgen en nog steeds interessant boek. Aspe is er ook perfect in geslaagd een goed evenwicht te vinden in wat de lezer weet en wat Van In weet. Er worden niet te veel zaken verklapt zodat de lezer met vragen blijft zitten, dezelfde vragen die Van In kwelden. Ook de frustraties waarmee Van In te maken krijgt, herkent de lezer. Kortom, een alwetende verteller is een prima keuze.
Buiten het vertelperspectief is me ook de structuur van het boek opgevallen. Voor iemand als ik, die voor het eerst een boek uit de reeks over het rechercheduo Van In en Versavel heeft gelezen, is het in het begin even wennen. Aspe wisselt verschillende stukken af. In elk stukje wordt er van personage verwisseld zodat we gaandeweg iedereen leren kennen. Ik denk dat Aspe deze structuur hanteert om een beetje spanning in het verhaal te brengen.
Het genre thriller wordt meestal in verband gebracht met spannende literatuur, maar dit is bij Aspe niet echt het geval. De lezer weet immers al snel wat de volgende stap zal zijn. Maar Aspe stopt het verhaal vaak op een soort van climax en begint dan te schrijven over een ander personage, zodat de lezer achterblijft met een aantal vragen die pas later in het boek zullen worden opgelost.
De keuze voor een alwetende verteller en de verrassende structuur heeft overwegend een positief effect maar er is ook een nadeel. Het verhaal lijkt op een soap.
Er is nog een ander negatief punt dat me opviel. Op een bepaald punt in het verhaal maakt Aspe het zichzelf een beetje te makkelijk. Van In ontmoet door een stom toeval de dader in een café in Blankenberge. Dit helpt hem niet enorm hard vooruit, maar brengt hem wel op een goed spoor. Wat verder in het boek wordt er wel geïnsinueerd dat de dader er zelf voor gezorgd heeft dat ze elkaar ontmoeten, maar zo probeert Aspe er zich net iets te makkelijk uit te praten.
Uiteraard gaat het grootste deel van het boek over het oplossen van de moorden, maar Aspe besteedt ook veel aandacht aan de relatie en het nabije huwelijk van Hannelore en Van In. De aanloop naar dat huwelijk verloopt immers niet vlekkeloos. Het is eerder een zaak van vallen en opstaan. Ruzie en het nadien weer goedmaken worden tot vervelens toe beschreven.
Tenslotte wil ik ook nog iets kwijt over de stijl van Pieter Aspe. Hij schrijft op een vlotte manier en gebruikt een woordenschat die voor iedereen te begrijpen is. Hij gebruikt ook veel spreekwoorden wat het lezen nog eens aangenamer maakt.
Een niet al te spannende verhaallijn, maar toch sterk gebracht door Pieter Aspe, dat is mijn slotconclusie. Het lezen was niet vervelend, het bleef zelfs amusant. Ondanks het feit dat de lezer snel doorheeft wie de dader is, houdt Aspe het spannend door de lezer te laten aanvoelen dat er nog iets ergs zal gebeuren. Kortom: 13 is in mijn ogen een aanrader.