Voetbalvrouwen, Linda van Rijn

“Maar hoe meer ze ontdekt, hoe meer ze merkt dat er mensen zijn die niet willen dat de waarheid boven tafel komt…” Dit is de laatste zin van de achterflaptekst van het boek Voetbalvrouwen van Linda van Rijn. Dit verwijst naar het feit dat Richard, de vriend van de protagonist namelijk Michelle, in het ziekenhuis is beland nadat hij aangereden was door een auto net op een belangrijke buitenlandse stage van de voetbalclub DKS.
DKS is net gepromoveerd tot betalend voetbal wat van Michelle dus een voetbalvrouw maakte. Dit vindt ze niet zo speciaal, ze is namelijk niet zoals al de andere voetbalvrouwen, ze is een rechtenstudent. Ze wil ook helemaal geen voetbalvrouw zijn.
Linda van Rijn was eerst na haar studie Literatuurwetenschappen een reisleidster in het buitenland geworden. Ze schreeft al soms verhaaltjes maar nooit met de bedoeling deze te publiceren. Door het succes van haar boeken is Linda inmiddels fulltime schrijfster. Ze publiceert al sinds 2011 boeken die nooit echt slecht zijn.
Voetbalvrouwen is een mini-thriller, een boekje dat je snel en vlot kan uitlezen. De hoofdpersonage Michelle wordt gekarakteriseerd als een zelfstandige vrouw die, een beetje atypisch voor een voetbalvrouw, niet afhankelijk wilt zijn van het inkomen van haar vriend en niet zo graag uitbundig gaat shoppen.
Het boek is niet een boek waardoor je echt wordt door omvergeblazen, de spanning is vaak ver te zoeken en ik ben van mening dat het boek zo is geschreven dat het heel voorspelbaar is. Bijvoorbeeld wanneer Michelle op onderzoek gaat of het ongeval express gedaan is, gaat alles vanzelf; tuurlijk weet ze de code voor de telefoon te ontgrendelen juist te gokken en tuurlijk komt er juist niemand kijken op de kamer en tuurlijk herstelt Richard zo snel van het ongeval, zonder blijvend letsel. Er wordt niet gebruikt gemaakt van moeilijke structuren of moeilijke personages of moeilijke woordenschat wat het doelpubliek van dit boek al verlkleint naar de lezer die niet graag leest of die zich niet te veel wilt moe maken en zich vooral wilt ontspannen. In het boek wordt ook gebruik gemaakt van een zij verteller wat het makkelijker maakt om ons in het verhaal in te leven. Het is ook geen lang boek en het heeft een duidelijke opbouw; van het uiteenzetten van de personages tot de breuk en de climax tot het einde van het boek wanneer alles weer goed is en iedereen terug blij naar huis kan.
Ik vond het een goed genoeg boek, ik zou het juist meer dan de helft geven. Omdat het boek voor mij goed was, ik had er niks op aan te merken maar voor de meer vaardige lezer zal dit boek niet veelzeggend zijn. Er zijn nog een dozijn aan andere boeken zoals deze, een boekje dat men tussendoor eventueel zou kunnen lezen maar dat nooit echt zou blijven hangen. Het is vooral een boek om te doen ontspannen en niet een thriller waar men van wakker licht of waar men zou van vinden dat het een meesterwerk is.