Leest als een traagstartende sneltrein

Dit boek is geschreven door Paula Hawkins. Hawkins is een 42-jarige journaliste die in Zimbabwe geboren werd, maar nu al verschillende jaren in Londen woont en werkt. Haar boeken die ze in het begin van haar carrière schreef gingen over financiële zaken en waren niet zo’n succes. Als laatste hoop schreef ze een thriller, geïnspireerd door haar vele treinritten naar Londen en terug. Hoewel ze het script onafgewerkt naar een uitgever stuurde, werd het meteen aanvaard. Het boek vloog onmiddellijk de deur uit en was zelfs wereldwijd een enorm succes.

Ik had al verschillende keren gehoord over dit boek en het stond dan ook op mijn ‘to-read’- lijstje. Toen ik deze zomer op vakantie was in Noorwegen zag ik het daar staan en ben ik het in het Engels beginnen lezen en heb ik het daarna verder gelezen in het Nederlands.

Het boek gaat over Rachel, een drankverslaafde, bedrogen vrouw die niet meer aan werk geraakt. Elke dag neemt ze de trein naar Londen omdat ze bij haar huisgenoot de schijn wil ophouden dat ze nog een job heeft. Ze rijdt elke dag langs het huis van Megan en Scott. Rachel kende hen natuurlijk niet en gaf ze daarom denkbeeldige namen, Jess en Jason. Ze aanschouwde elke dag opnieuw wat er in hun leven gebeurde op het moment dat ze voorbij reed. Maar plots verdwijnt Megan en lijkt Rachel toch niet zo onschuldig. Hier komt nog eens bij dat ook de ex-man van Rachel, die haar bedrogen heeft met Anna, in dezelfde straat woont als Megan. Dit hele gebeuren wordt verteld vanuit de perspectieven van deze drie vrouwen, wat het nog eens extra sensationeel maakt.

De eerste hoofdstukken waren nogal traag en er was weinig spanningsopbouw. De auteur laat je kennismaken met Rachel, het hoofdpersonage, door je van het begin in haar leven te gooien. Dit was misschien niet de juiste start aangezien het veel informatie na elkaar was en het verhaal niet echt vooruit leek te gaan. Dit was volgens mij ook een weerspiegeling van de frustraties van Hawkins. Het lukte haar niet succesvolle boeken te schrijven en voor haar was dit misschien de laatste kans. Na enkele hoofdstukken gelezen te hebben verandert het boek plots volledig van schrijfstijl en lijkt het niets meer op de eerste hoofdstukken. De verdwijning van Megan zet alles op stelten en meteen schrijft Hawkins ook vanuit de standpunten van Megan en Anna, die op het eerste zicht weinig met het verhaal te maken hebben maar die er stukje per stukje bij inpassen.
Hawkins gebruikte in haar boek zeer veel flashbacks waardoor het soms wat ingewikkeld werd. Dit was niet storend en ik vond het zelfs een meerwaarde. Als ik ’s avonds gelezen had, bleef ik steeds zelf proberen de puzzelstukjes te laten passen. Elk hoofdstuk wordt er wel iets nieuws onthuld, waardoor je aandacht erbij blijft en je altijd wacht op het volgende detail.

Naar mijn mening worden in het boek ook moeilijke thema’s als overspel, moord, verslaving, drank, geldproblemen… goed uitgespeeld. Hawkins weet deze onderwerpen mooi te kaderen en hoewel het nogal veel drama bij elkaar is, lijkt het toch realistisch.

Op het einde van het boek is er plots een volledige plottwist, wat het boek voor mij nog eens extra verbluffend maakte. Het totaal onverwachte gebeurt en brengt een mooie ‘final touch’ aan dit prachtige boek. Het lijkt me een aanrader voor iedereen die van een goede portie spanning houdt!