Een tien voor de acht bergen

Een boek moet je nieuwsgierig maken, wil je het oppakken en dat deed dit boek bij mij. Een prachtige omslag waar heel veel in zit, en die ook als een rode draad door het boek liep: wil jij z.s.m. de top bereiken of reis je rond de bergen waardoor je veel meer ziet? De cover roept bij mij een sfeer op van hoop, natuur, en verder kijken dan je neus lang is. Een soort van volhouden, want je wordt beloond met een prachtig uitzicht.
De personages worden goed uitgediept waardoor je je goed - of juist niet - in hen kunt verplaatsen. Door het lezen van dit boek heb ik wel een andere kijk op eenzaamheid gekregen. Veel lezers zijn misschien wel Einzelgängers. Je zondert je af, maar voelt je niet alleen omdat je gezelschap van (de personages uit) het boek hebt.
Paolo Cognetti schrijft heel beeldend, beschrijvend en gedetailleerd. Als je de verschillende plaatsen zo gedetailleerd weer kunt geven als Paolo Cognetti, kun je òf heel goed fantaseren of je bent er geweest. Hij maakt vaak lange zinnen die bijzinnen bevatten. Je krijgt heel veel informatie na het lezen van één zin. Ik vind het mooi, maar soms ook vermoeiend of langdradig zoals tijdens de bouw van het huis.
De afloop van het verhaal is passend. Dit verhaal hoort niet goed af te lopen, maar melancholiek te zijn. De hoofdpersoon denkt na over wat hij heeft meegemaakt en verwerkt die ervaringen in zijn toekomstige leven.