Meeslepende geschiedenis ondanks schoonheidsfoutjes

Tijdreizen is een thema dat tot de verbeelding blijft spreken. Wat dat betreft kan men zijn hart ophalen aan De Reiziger. Op invoelbare wijze beschrijft Gabaldon de problemen en netelige situaties die protagonist Claire Beauchamp tegenkomt. Zonder nadrukkelijk allerlei trucjes met de tijd uit te halen, geeft ze mooi weer waar een twintigste-eeuwse vrouw voor komt te staan wanneer ze per ongeluk in de 18e eeuw belandt. Ze zet een dappere, onverschrokken vrouw neer die zich zo goed en zo kwaad als het gaat probeert staande te houden in haar nieuwe leven.

Hier en daar ligt die koelbloedigheid er te dik bovenop. Zelfs op de meest hachelijke momenten blijkt Claire nog in staat tot relativerende, sarcastische terzijdes. In een passage waarin ze oog in oog staat met een wolf: “Het dier nam een besluit en tegelijkertijd nam ik ook zelf een besluit aangaande onze toekomstige relaties”. Dat is jammer, want hiermee vraagt ze iets te veel van de lezer die daardoor even uit het verhaal getrokken wordt.
Hoewel Gabaldon soepel vertelt, leunt haar stijl soms vervaarlijk dicht tegen de Bouquetreeks aan. Zeker in de romantische scènes laat de auteur de teugel vieren. Toegegeven, dat zijn dan ook beschrijvingen waarin het lastig is clichés te omzeilen.

Omdat het verhaal wel steeds uitnodigt tot verder lezen, zijn deze schoonheidsfoutjes haar vergeven. Alles bijeen levert De Reiziger een onderdompeling in een realistisch verbeelde voorbije wereld waarin de lezer gemakkelijk met de hoofdpersonen mee kan leven.