Waarom? Dat is de vraag die de lezer rest in het vierde thrillerboek van de auteur Åsa Larsson. Welk geheim ligt er verborgen op de bodem van het ijskoude Vittangimeer in Zweden? Åsa Larsson verdiept zich in de Zweedse geschiedenis en zij komt met een verklaring in Tot de woede is geluwd, een titel die is ontleend aan het bijbelboek Job.
Het verhaal speelt zich af in het Noord-Zweedse Kiruna. Op 9 oktober gaat het jonge verliefde stel Wilma Persson en Simon Kyro duiken in het ijskoude Zweedse Vittangimeer. Zij zijn op zoek naar een vliegtuigwrak dat sinds de Tweede Wereldoorlog op de bodem van het meer ligt. Een half jaar later, op zestien april, wordt het lichaam van Wilma in een rivier gevonden. Alles wijst op een ongeluk. Totdat zij in de dromen verschijnt van de officier van Justitie, Rebecka Martinsson. Martinsson is ervan overtuigd dat het sterven van Wilma geen ongeluk was. Samen met inspecteur Anna Maria Mella stort zij zich op het onderzoek om het raadsel op te lossen. Al snel leidt het spoor hen naar het Zweedse dorpje Piilijärvi, dat gedomineerd wordt door de duistere familie Krekula. De familie Krekula zijn verre familieleden van Wilma en zij hebben iets mysterieus. Al snel wordt het duidelijk dat gebeurtenissen in en rond de familie in de doofpot zijn gestopt. Ook wordt het duo, Martinsson en Mella, geconfronteerd met agressief gedrag van de familie maar daardoor laten zij zich niet uit het veld slaan. Aan Martinsson en Mella de taak om het mysterie te ontrafelen en de moordenaar van Wilma te vinden.
Opmerkelijk in het boek is dat dode Wilma in het hele verhaal rondzweeft in de werkelijke wereld en dat zij haar licht laat schijnen op de gebeurtenissen. Doordat het verhaal chronologisch is geschreven, is het geloofwaardiger. In het begin is het wel even wennen aan de Zweedse namen en plaatsen, maar gaandeweg het verhaal went dat. Verder weet Larsson het Zweedse landschap in de boeken mooi en beeldend te beschrijven.
Het lijkt zonde dat Larsson de spanning doorbreekt door ergens halverwege het verhaal al duidelijk te maken wie Wilma heeft vermoord. Ze geeft als het ware de clou weg maar schijn bedriegt. Als lezer wil je graag weten ‘waarom’. Larsson speelt daar handig op in en zij heeft nog in de laatste hoofdstukken een spannende ontknoping in petto. Daardoor blijft het boek tot het einde boeien.