Geen doorkomen aan

Vol goede moed aan het Brussel Syndroom begonnen. Had er zin in. Werk vaak bij de Europese instituten dus hoopte een en ander te herkennen.

Ik moet zeggen dat het mij erg tegen viel. Ik had 100 van de 188 bladzijden nodig om in het verhaal te komen. Met name het feit dat alle hoofdpersonen in de "ik" vorm ten tonele worden gevoerd is erg wennen.

Het gegeven van de ontvoerde commissarissen is een aardig scenario. Echter de uitwerking mist realiteitszin. Jammer, want er had best iets van te maken geweest.

Pas aan het eind van het boek, als de diverse verhaallijnen bij elkaar komen, wist het me een beetje te boeien. Als je er al zoveel tijd in hebt gestoken wil je ook weten hoe het afloopt.