“Hoeveel mensen werden ’s ochtends wakker met de gedachte: ik heb zin om iemand te vermoorden? Victor Deleeuw had het idee al menige keer gehad. Zowel bij het wakker worden als bij het slapengaan, of in de loop van de dag als hij niets om handen had. Het was vandaag echter de eerste keer dat hij ernstig overwoog zijn voornemen praktijk te brengen.”

Met deze zinnen opent Pieter Aspe zijn boek “Solo”, verschenen in oktober 2011 onder uitgeverij Manteau. Hiermee geeft hij al onmiddellijk een duidelijke richting aan het verhaal, namelijk dat we met een mentaal gestoorde man te maken hebben. Victor Deleeuw is een 40-jarige man waar men gaandeweg in het verhaal steeds meer en meer over te weten komt, hij heeft z’n eigen verhaallijn in het boek. Voor inspecteur Van In begint het verhaal met een zeer uitzonderlijke moord, een onthoofding met een guillotine. Doordat het slachtoffer een Waalse burgemeester is, die nogal vijandig stond tegenover Vlaanderen, en er een kaartje aan het lichaam hing met een Vlaams lied, denkt men snel aan een politieke moord. Door een lek in het politiekorps bereikt het nieuws al snel de media, waardoor het hele land al snel in rep en roer word gezet. Van In wordt persoonlijk door de premier aan het hoofd gesteld van het onderzoek omdat dit de vrede in het land wel eens in gevaar kan brengen. Eens het onderzoek vordert word een politieke moord stilaan uitgesloten. Dit wordt bevestigt eens er zich een tweede gelijkaardige moord gebeurt, in Antwerpen. Van In en z’n team hebben met een seriemoordenaar te maken.

Dit verhaal is niet zoals de normale Aspe verhalen die we kennen. Hierin geeft de schrijver een groot deel van zichzelf bloot. Hij geeft zijn eigen mening over de actuele politiek in België weer. En dit door verschillende personages heen, zowel door z’n protagonist Pieter Van In als door bijvoorbeeld een verdachte. Ook beschrijft hij de realiteit van de huidige wereld, met name de criminaliteit. Als je een buitenstaander zou zijn zou je je dergelijke dingen, zoals de gedachten en de acties van Victor Deleeuw, niet voor mogelijk kunnen houden. Het leven bewijst ons dit anders. Op het journaal worden we dagelijks geconfronteerd wel met zo een persoon. Dit wordt zeer duidelijk naar boven gebracht in het verhaal, mede door de eigen verhaallijn die de dader krijgt in het boek.

Het boek is een goede weerspiegeling van de actuele maatschappij waarin wij leven. Zowel op politiek vlak als op sociaal en crimineel vlak is het een mooie reflectie van Vlaanderen. Hij gebruikt het boek vooral om z’n eigen ideeën en meningen over bepaalde dingen weer te geven. Buiten dat het een uitlaatklep is voor de schrijver, is het boek niet echt een hoogvlieger. Er wordt niet echt ingenieus politiewerk geleverd of spectaculaire acties ondernomen. Dit geeft het boek een nogal eentonige indruk. Er worden vooral routine acties ondernomen zoals verhoren en technische onderzoeken die worden geanalyseerd. De dader wordt ook gevat als een gevolg van logische conclusies, niets spectaculair dus. In het verhaal wordt meermaals herhaalt hoe een schitterende inspecteur Van In wel niet is en wordt zelfs de best van het land genoemd. Hierdoor kreeg ik vooral de indruk dat er zwaar denkwerk aan te pas zou zijn en er een spectaculair einde zich zou voordoen. Dit eindigde enkel in een teleurstelling. De schrijfstijl van Pieter Aspe is doorgaans heel simpel en het leest zeer vlot, dat is wel een sterke eigenschap van de schrijver. Hierdoor maakt hij het boek toegankelijk aan een breed publiek. Van frequente lezers tot mensen die niet echt gewend zijn te lezen.

Pieter Aspe heeft met dit boek vooral zijn eigen zegje kunnen doen tegenover België, zijn inwoners en zijn bestuurders, waardoor volgens mijn mening de spanning in het boek op de 2de plaats is gekomen.