Ackerman speelt spelletjes met zijn slachtoffers zoals de schrijver speelt met de lezer

Een compleet zwart boek met een zwarte titel die luidt: ‘Ik ben de nacht.’. Dat was genoeg om mij aan te spreken in een rek vol thrillers. Dit boek, geschreven door Ethan Cross, is het eerste uit de ‘shepherd’-trilogie en een van de vele thrillers die bij de stijl van Cross passen. Duistere, mysterieuze verhalen met een schrijfstijl die je helemaal laat inleven in de verschillende karakters van het boek.
‘Wil je met me spelen? Wie wint, blijft leven…’
Met deze zin wordt de korte inhoud geopend. Francis Ackerman Jr. zal hiermee meermaals in dit boek zijn slachtoffers de schrik van hun leven aanjagen. Ackerman wordt voorgesteld als een meedogenloze seriemoordenaar die zijn slachtoffers hoop op ontsnapping geeft, maar altijd een geniaal plan (als je het zo kan noemen) heeft waardoor hij uiteindelijk steeds zelf de touwtjes in handen heeft. Hij is een losgeslagen ‘failed experiment’ van zijn vader, een gestoorde wetenschapper die wilde bewijzen dat je een moordenaar kan creëren. Ackerman Jr. werd als kind gedwongen door zijn vader om te moorden. ‘Doe het, en de pijn zal ophouden.’
Elk hoofdstuk wisselt het standpunt van Ackerman naar Marcus Williams, een ex-rechercheur moordzaken die door mysterieuze omstandigheden is ontslagen. Hij is de tegenpool van Ackerman, de goede andere helft, of dat is toch het beeld dat je in het begin meekrijgt.
Ackerman en Marcus , de goede en de slechte, de moordenaar en de held. Dat beeld zal naarmate het verhaal vordert nog zeer interessante en onvoorspelbare wendingen krijgen waardoor je begint te twijfelen aan de twee persoonlijkheden.
Nog een belangrijke speler is de Sheriff, die blijkbaar een leidende rol speelt in een groot complot. Dit doet je wantrouwen krijgen en twijfelen aan elk karakter en elke daad.
De twee verhaallijnen komen altijd dichter bij elkaar en ontmoeten elkaar na een tijd. Deze opbouw is interessant om de spanning erin te houden omdat je je blijft afvragen naar waar deze verhaallijnen nu eigenlijk gaan.
De schrijfstijl van Ethan Cross spreekt me zeer sterk aan. Hij gebruikt in een zeer duister verhaal een zeer vlotte taal en zeer interessante inzichten. De naar mijn mening mooiste, eerlijkste en meest ware uitspraken komen van Ackerman, de ‘slechterik’. Dit doet je hard nadenken over wie nu de tegenstander is, aangezien je je vaak ook herkent in deze uitspraken, maar ze komen wel uit de mond van een gestoorde seriemoordenaar. Deze dubbelzinnigheid had een grote bijdrage aan het boek, de schrijver speelt hier dan ook de hele tijd mee. Er zijn veel momenten wanneer je Ackerman zal haten, vervloeken en geen sprankje begrip voor zal kunnen opbrengen, maar de regel erna zal je weer hoop hebben en hem toch op een manier snappen. Je wordt doorheen het boek heel de tijd heen en weer geslingerd tussen goed en kwaad, licht en donker, de nacht en de dag, en deze vergelijkingen zijn dan ook degenen die Ackerman zelf gebruikt.
Ik vond dit persoonlijk een heel goed en spannend boek. Het is een boek dat je aanspreekt en blijft aanspreken. Wat ik het interessantste vond was hoe de schrijver speelt met tegenstellingen en gelijkenissen. Ackerman en Marcus stellen eerst duidelijk het goede en het slechte voor, maar deze tegenstelling zwakt alsmaar af en je gaat je steeds vaker afvragen of er wel zoiets als goed en kwaad is. De duidelijke scheidingslijn vervaagt en dit doet je anders nadenken over alle gebeurtenissen in het verhaal.
Qua spanning is het boek ook heel interessant. Je weet als lezer eigenlijk evenveel als Marcus en Ackerman, maar de grote onbekende factoren zijn de sheriff en zijn medewerkers, die sterker blijken te zijn dan je eerst vermoedt. Er zullen momenten zijn dat je het gevoel hebt dat er geen enkele oplossing is, dat alles éen groot plan is en dat er niets meer aan te veranderen valt, hoe slim of sterk je ook te werk gaat. De tegenstanders zijn machtiger en het plan is groter dan verwacht, mensen die je vertrouwt blijken verraders te zijn, je kan het zo gek niet bedenken. Het boek zit vol met onverwachte wendingen die het verhaal helemaal de andere kant op sturen.
Ik vond het begin van het boek ook direct het beste deel. Dit deel zit vol met de duistere plannen en spelletjes van Ackerman en deze zijn geweldig om te lezen. Je verplaatst je in de karakters van het boek en kan je helemaal voorstellen hoe de slachtoffers van Ackerman zich moeten voelen. Ze worden tot onmogelijke keuzes en dilemma’s gedwongen die een mens eigenlijk niet kan maken. De spelletjes van Ackerman geven jou en de slachtoffers telkens het gevoel dat ze nog een kans hebben, dat er nog hoop is.
Naarmate het boek vordert vind ik dat de spanning in de vorm van de moorden en de zaak een beetje zakt, maar ik vond dit niet echt storend aangezien in dit deel dan weer veel nieuwe inzichten kwamen en dan weer heel fel ingespeeld werd op je gevoelens.
Ik zou dit boek zeker aanraden voor wie van een thriller houdt, maar ook voor degenen die houden van diepere inzichten en de tegenstellingen waarover het vaak gaat. Het is zeker een boek dat je dieper doet nadenken over deze dingen en niet puur een spannend en eng verhaal. Tip: toch niet te veel lezen voor het slapengaan.