K** album

Ieder woord dat aan dit boek wordt gewijd, is er volgens mij een teveel. Bergsma schreef een boek in de hoop dat de lezer er in zou blijven. Nou, het was haar bijna gelukt. Onder het literaire mom - onder de vlag van Nijgh&Van Ditmar - schreef ze dit letterlijke kutverhaal.

Het verhaal gaat over Eva die langzaam uitglijdt naar een steeds miserabeler leven. Maar het begint al niet best. Ze is onderwijzeres en bevredigt de directeur om haar baantje te kunnen behouden en geilt ondertussen op een (minderjarige) leerling. Op het werk gebruikt ze drug en drinkt ze veelvuldig. Thuis zet ze meteen de computer aan om de lul van de dag uit te kiezen.
En net als je denkt dat het allemaal niet onsmakelijker kan, komt ze met een Auschwitz/Dachau/ Bergen-Belsen woordgrap om daar even later dunnetjes een allochtonen woordgrap overheen te gooien.
De lezer moet blijkbaar murw geslagen worden om zich in te kunnen voelen in Eva, die liever dood wil.

En als het al niet mis ging in onsmakelijkheden, gaat het hier mis: De gelaagdheid wordt veel te laat ingezet. We krijgen door de drek van haar miserabele leven geen mooie inkijk in de kern van haar verdriet. De hp vergeet zich in alle soorten seks die expliciet en zeer goedkoop worden beschreven en de lezer moet met haar meevoelen omdat ze verdrietig is. Maar we zien het niet. Ze heeft een verloren liefde: deal with it: dat hebben we allemaal. Kortom: haar verdriet blijft veel te lang onbekend. Hierdoor oogt het geheel goedkoop.
Haar beschrijving van haar verdriet is niet mooi gedaan. Het is een opeenhoping van seks, dus geen langzaam afglijden naar een verdorven leven of een Tsunami van opgehoopte ellende die we zien gebeuren. Haar escapades zijn te veelvuldig en hierdoor een herhaling van zetten, waarbij Eva blijft genieten en de controle niet verliest. Het is hol.

Aan haar taalgebruik is te zien dat we hier te maken hebben met een kenner, een kunner. Onverwachte zinswendingen en prachtige woordkeuzes blijven verrassen. Haar zinsconstructie is geniaal. Het leest als een trein. Maar helaas wil je bij iedere stop het liefst die trein verlaten.
Wat erg jammer is, is dat ze trucjes hanteert: zo beschrijft ze een seksbeurt op het ritme van een jambe om dat een paar hoofdstukken te herhalen maar dan denkt de juf niet aan een jambe maar aan een werkloosheidscursus. Hierdoor doet ze haar eigen sterke punten geheel teniet.

De omslag is van een ongekende zieligheid. Het is een k** en zeer geschikt voor dit k**boek.

Al met al lijkt het erop dat de auteur mee wil doen met de grote jongens en wil laten zien dat ze hier de ballen voor heeft. Ze schuwt geen woord, geen handeling blijft onbesproken. Helaas mist ze iedere diepgang.
Ik weet dat er mensen zullen zijn, die zullen zeggen dat ik de gelaagdheid in het boek niet heb gezien. Nou, ik ben helaas blijven steken in de misselijke woordgrappen over concentratiekampen. Een ieder die dit als literatuur wil beschrijven is gewoon bang voor de kleren van de keizer.