Elisabeth Mollema is geboren in 1949 in Amsterdam, maar ze heeft haar hele leven in Rotterdam gewoond. Ze heeft sociologie gestudeerd en begon een carrière als journalist. Omdat haar kinderen weinig lazen, is ze op het idee gekomen om boeken te gaan schrijven. Eén van haar boeken is Ladykiller, dat volgens BOEK Magazine de beste thriller van 2009 is.

Drie vriendinnen, Ebe, Heleen en Sonja, logeren in het huis van een vriend in Cap Ferrat, gelegen in het zuiden van Frankrijk. Ze vermaken zich kostelijk tot ze plots ontdekken dat François, een zeer charmante Fransman, met elk van hen een verhouding heeft. Ze besluiten hem hiermee te confronteren, maar dat loopt een beetje uit de hand waardoor François het moet bekopen met de dood. De drie vrouwen proberen zo goed en zo kwaad als het kan de moord te verdoezelen. Het vertrouwen tussen de vrouwen wordt echter steeds kleiner. Ze zijn bang dat één van zich zal verspreken.
Mollema schreef de literaire thriller Ladykiller in 2009, het was haar derde thriller. Haar vorige twee boeken waren Prooi en Vergelding. Mollema heeft meer dan vijftig kinderboeken geschreven voordat ze ging schrijven voor volwassenen. Ze kwam met het idee om drie vrouwen samen op vakantie te laten gaan en op dezelfde man verliefd te laten worden doordat ze ooit een paar vrouwen samen in een huisje zag zitten en dat integreerde haar. Zelf gaat ze ook een paar keer per jaar lunchen met haar eerste man, de ex-vrouw van haar eerste man en zijn huidige vriendin. Van dit idee is ze uitgegaan om Ladykiller te schrijven.
Het verhaal speelt zich af in het heden en is verteld uit het oogpunt van de drie vriendinnen. Als lezer kom je ook de gedachten van de personages te weten en zo zie je het wantrouwen tussen de vrouwen steeds groter worden. Later in het boek doet ook Victor, Sonja’s kunsthandelaar, zijn verhaal. Helemaal op het einde krijg je een soort van verslag over wat er verder nog gebeurt met hem.
In een interview in ‘De twentsche courant tubantia’ vertelt Mollema dat ze in haar boeken altijd personages probeert te gebruiken waarvan de karakters levensecht zijn en aan wie er diep vanbinnen een steekje los zit. Dit valt zeker te merken bij de drie hoofdpersonages: Sonja overdrijft met het relativeren van bepaalde zaken, zo maakt ze er helemaal geen probleem van om het lijk van François in een beeld te stoppen, ze ziet het gewoon als een kunstproject. Heleen is dan weer helemaal in de ban van het paranormale en Ebe is als het ware verslaafd aan haar moeder en geraakt heel snel in paniek.
Er zit heel wat humor in het boek wat de sfeer veel luchtiger maakt, maar dat heeft wel als nadeel dat de spanning wordt afgezwakt. In een recensie schrijft Linda de Reus (boekreviews.nl) dat het plot haar teleur stelt omdat door een toevallige samenloop van omstandigheden alles wordt opgelost. Ik ben het met haar eens. Het is net alsof ze niet goed wist wat ze moest aanvangen met het verdere leven van haar personages en daarom maar snel iets had geschreven om ervan af te zijn. Linda vindt het ook jammer dat het verhaal begint met de moord. Dit vind ik niet zo erg. Als de misdaad later was gebeurd, dan was je waarschijnlijk niet zo veel te weten gekomen over wat er na de moord was gebeurt. Dàt had pas jammer geweest omdat het er in de meeste boeken waarin een misdaad wordt gepleegd zo aan toe gaat. Wat ik ook leuk vind, is dat Mollema het verhaal nog laat verder gaan als de vrouwen terug in hun eigen huis in Nederland zijn. Ze hadden verwacht om tot rust te kunnen komen, alles weer op een rijtje te zetten en verder te gaan met hun leven, wat in werkelijkheid dus niet het geval is: de angst dat iemand het geheim zal verklappen blijft nog steeds groeien.

Al bij al vind ik Ladykiller een zeer leuk boek en heb het al meerdere keren gelezen, ook al had ik misschien wat meer spanning verwacht. Het is een echte aanrader als je wil genieten van een luchtig, vlot lezend boek en houdt van een beetje humor. Je zal er zeker veel leesplezier aan hebben.