Drugs. Cocaine. Charley

De verrichtingen van deze man zijn oneindig. Naast ‘Beest’ en ‘Engelenlach’, is hij ook de auteur van het misdaadroman ‘Tonton Macoute’. De 62-jarige Chris Bossers schrijft buiten boeken ook scenario’s voor film en televisie. Het leiden van een advocatenkantoor in Antwerpen is zijn dagelijkse occupatie.

Maxim (de protagonist) wordt na vier jaar gevangenisstraf eindelijk vrijgelaten wegens goed gedrag. Nauwelijks 2 maanden later bevindt hij zich weer op het slechte pad en heeft hij wederom contact met Toussaint. Majoor Toussaint was gekend als dé gewetenloze drugsdealer en meedogenloze voodoopriester van de onderwereld in Haïti. Hij was te herkennen aan zijn gebruikelijke uniform. Een zwart kostuum, zwart overhemd en donkere bril. Maxim heeft hem op een buitengewone manier respect getoond en is weer deel van de organisatie. Het enige verschil met de vorige keer is dat hij nu onder het gezag van Hans stond. Hij was nu de baas. De man die alle belangrijke beslissingen in Europa in zijn handen had gekregen van Toussaint. Toussaint keek niet om naar de zaken die zich in Europa afspeelde, hij had namelijk genoeg inkomsten om de rest van zijn leven te lanterfanten. Hij hield zich voornamelijk bezig met het in stand houden van de macht die de Tonton Macoutes hadden. Zonder hen zou Haïti één grote chaos zijn, de inwoners hadden hun manier van ‘onderhandelen’ nodig.
Wanneer Maxim terugkeert naar Antwerpen, komt hij een oude kennis tegen. Adjudant Willy Vercammen zat verstrikt in de dagelijkse sleur van zijn depressie. Naast zijn geldproblemen en zijn verslaving aan Maalox, probeerde hij zich los te maken van zijn ex-vrouw die hem hoe dan ook ging laten afzien. Hij had het niet gemakkelijk en dat maakte hem een aantrekkelijke prooi voor Maxim. Willy kon Maxim’s voorstel niet negeren. Hij zou aanschouwt worden als de held van Antwerpen. De rijkswachter die ervoor zorgden dat er nooit meer drugs het land zou binnendringen. Maxim was nog nooit zo gedreven als toen, zijn nieuwe vriend maakte hem beheersend en niemand zou hem kunnen pakken. Hij nam geen risico’s en al zijn acties waren doordacht en werden bijgevolg ook foutloos uitgevoerd. Dat moest wel want spijt had hij niet, ‘spijt is wat de koe schijt’.

De protagonist wekt in dit verhaal zeker geen medelijden op. Hij ondergaat meerdere verschrikkelijke scenes en toont door zijn ongeïnteresseerde houding in tijden van moord dat hij een meedogenloze bedrieger is. Dat is niet de norm bij dit genre. Chris Bossers heeft ook veel gebruik gemaakt van nevenfiguren. Hij geeft ze telkens een mindere rol , maar zorgt ervoor dat ze van belang zijn in het leven van de protagonist. Wat zeer bijzonder en opmerkzaam is, is dat hij zich doorheen het verhaal niet inhoudt als het gaat over zijn taalgebruik. Het is haast onmogelijk om naast zijn harde woordkeuze en directe schrijfstijl te lezen. Dat komt doordat hij regelmatig schrijft vanuit de protagonist zijn gedachten. Het verhaal wordt voornamelijk verteld vanuit de belevende ik-verteller. Ook de auctoriële en de personele verteller komen op regelmatige basis aan bod. De auteur geeft ons een blik op het leven van een drugsdealer en eveneens een hebberige verslaafde die zijn honger naar geld niet kan bedwingen. Zijn doel is choqueren en dat lukt hem zeker omdat het verhaal zich in een realistische leefomgeving situeert. Het is geen fictief verhaal ook al is het niet waargebeurd. Het dealen en het nemen van drugs kan je leven te gronde richten. Het kan je in het begin momenten van blijdschap en geluk bezorgen, maar op lang termijn vernielt het alles rondom je en jezelf. Drugs zijn slecht voor je en dat wordt zeer duidelijk gemaakt doorheen het verhaal.

195 pagina’s lang heb ik kunnen genieten van het boek. Het was de eerste keer dat ik een boek las van Chris Bossers en daar heb ik absoluut geen spijt van. Het was vooral zijn schrijfstijl die mij het meest bekoorde. Hij is niet op zijn mond gevallen en dat vind ik zeker en vast een positief punt. Hij zegt waar het op staat en dat toont zich door middel van hard woordgebruik. Vervolgens bevat het boek ook geen overvloed aan details waardoor de lezer ook de kans niet krijgt om het langdradig te vinden. Het is zeer vlot geschreven en er wordt geen gebruik gemaakt van te moeilijke woorden. Het verhaal wordt hierdoor toegankelijker voor de lezer en de thematiek is ook zeer actueel. Er zijn meerdere scenes waar er sprake is van moord op de meest wrede manier. Het zijn deze scenes die het meest choquerend zijn. De auteur geeft je het gevoel dat het de werkelijkheid is en dat is ook wat hij hoort te doen. Af en toe was ik wel even de weg kwijt omdat het niet altijd duidelijk was waar het zich in de tijd situeerde en over wie het ging. Chronologie was niet aanwezig in het verhaal en dat was in dit geval wel storend. Bepaalde mensen vinden het lastig wanneer men al weet hoe het verhaal gaat eindigen. Ik daarentegen beschouw dat niet als iets vervelend. Hoewel het verhaal een beetje voorspelbaar, had ik toch nog een overvloed aan motivatie om het boek uit te lezen.

Chris Bossers’ thriller is een geslaagde realistische weergave van het drugsleven. Het is leerzaam en tegelijkertijd choquerend. De auteur deelt een levensles; drugs zijn nooit de oplossing. Het maakt je leven kapot en zorgt ervoor dat er geen weg terug is wanneer je te diep zit.