Dina-Perla volgt haar eigen innerlijk kompas!

In haar boek Exodus uit de vuurtoren vertelt Dina-Perla haar levensverhaal . Het grijpt je bij je strot als ze beschrijft hoe ze als klein meisje werd mishandeld door haar moeder en haar broer.
Dina-Perla, haar eigen naam, groeit op in een gezin dat nauwelijks structuur of verbanden kent. Haar vader is in haar jeugd verdwenen omdat hij niet met haar moeder kon samenleven. In het gezin wonen bij tijd en wijle ook haar twee oudere halfbroers uit een vorig huwelijk van haar moeder. Naarmate Dina-Perla opgroeit, is het steeds meer haar taak om voor moeder te zorgen. Moeder is door polio in haar kinderjaren in Algerije verlamd geraakt en kan zich alleen met krukken verplaatsen. Maar in haar buien van achterdocht die grenzen aan krankzinnigheid, gaat ze Dina-Perla ermee te lijf.
Ondanks het extreme huiselijke geweld, slaagt zij erin om het goed te doen op school, het Cheider, een joodsorthodoxe school. Docenten zien wel aan haar dat er iets mis moet zijn, een blauw oog of blauwe plekken e.d. op haar armen en benen, maar niemand vraagt iets. Op een dag loopt het helemaal mis en kan ze nog net het vege lijf redden. Ze gaat daarna nooit meer terug naar haar huis. Niettemin slaagt ze erin toch een eigen leven op te bouwen. De hulp van enkele vrienden is hierin essentieel.
Ondanks het aangrijpende drama zitten er ook leuke momenten in het boek. Bijvoorbeeld hoe ze beschrijft hoe haar moeder met een zwaar Frans accent praat: “Jai maghu niet in mai huis komen.” Je hoort die vrouw bijna praten. Met Dina-Perla komt het uiteindelijk wel goed, als ze trouwt met Max, maar niet zonder bescherming te regelen voor haar gewelddadige moeder en broer. Dat is een ervaring die haar leven lang bij haar zal blijven. Ze is er een sterke vrouw door geworden, die haar eigen innerlijk kompas volgt en nog veel te vertellen zal hebben.
Dit boek is veel meer dan een persoonlijk levensverhaal: Dina-Perla stelt zaken aan de orde binnen de orthodox-joodse gemeenschap, waar niemand tot nu toe over wilde of durfde te praten. Wellicht uit angst, maar waarschijnlijk veel meer door de loyaliteit aan een religieuze samenleving die door oorlogen en antisemitisch geweld, toch nog steeds een houvast lijkt te bieden. Dina-Perla nam hiervan afstand om te kunnen overleven. Dat heeft niets te maken met het afdoen van een religieus leven als zodanig, maar wel alles van doen met hypocrisie en een fundamentalistische levensvisie.