Een debuut om je vingers bij af te likken!

Leona Lindberg is gehuwd met Peter en heeft twee kinderen: Beatrice en Benjamin. Peter is werkzaam bij een reclamebureau; zij is rechercheur bij Ernstige Delicten. Ze is niet sterk in sociale interactie. Gevoelens zijn haar vreemd, met uitzondering van die voor haar kinderen. Ze kan goed functioneren door vooral anderen goed te observeren en te imiteren. En ondanks deze stoornis heeft ze toch ook een vriendschap ontwikkeld met Nina, een vrouwelijke officier van justitie.
Leona is goed in haar werk en ze krijgt dan ook de zaak van de meisjesoverval in haar maag gesplitst. Een meisje van een jaar of 7 oud loopt een bank binnen en ziet kans om, met behulp van haar uiterlijk (naakt, onder het bloed en met wonden) en een cassetterecorder de bank flink wat geld afhandig te maken en vervolgens - lijkt het - in het niets op te lossen.
Wie is dit meisje? Hoe komt ze tot deze daad? Waarom ziet niemand het kind, noch voor, noch na de "inbraak". Waarom vragen haar ouders zich niet af waar hun kind is?
Leona moet alles op alles zetten om haar baas tevreden te houden. Ze krijgt bovendien 2 jonge agenten toegewezen die eerder tegen dan meewerken. En dan zet de politieleiding ook nog een medium in op haar zaak.
En natuurlijk hijgt de media in haar nek; vooral één journalist laat haar maar niet met rust.
Naast deze ingewikkelde zaak, moet Leona haar huwelijk staande zien te houden en gaat het gezin gebukt onder de ziekte van Benjamin.

Dit boek houdt je in zijn greep, tot en met de laatste pagina. Volgens de korte inhoudsopgave heeft Leona last van een antisocial personality disorder. Het verhaal benoemt het niet als zodanig; wel krijg je als lezer een idee hoe het komt dat Leona haar gevoel achter beton heeft weggestopt. Ik dacht aanvankelijk dat ze een stoornis in het autistisch spectrum had. Dat ze zo is (geworden) maakt het wel extra leuk om de wereld door haar ogen te zien.
Het is voor mij altijd de vraag hoe een auteur deze overval (door een meisje van 7!) op een geloofwaardige manier kan rechtvaardigen/uitleggen. Maar dat lukt prima in dit boek.

Het is het debuut van deze schrijfster en ik hoop van harte dat ze zelf ook heeft gedacht: De teerling is geworpen! Er is geen weg meer terug. Deze dame moet blijven schrijven. Ik hoop zelfs een beetje op een vervolg waarin Leona weer terugkeert. Sommige kleine dingen lijken daarop te wijzen, maar of dat – gelet op het einde van het verhaal - zou kunnen?

Vijf sterren, nee. Dat zou íets teveel zijn van het goede. Helemaal geloofwaardig is het niet overal en soms zakt het ietwat in. Maar een dikke 4 kan ze van mij zo krijgen!