Het hervinden van Menno in Vincent

'Geluk in de liefde heeft niets met geluk te maken, maar is te voorspellen.' vertelt het eerste hoofdstuk van Ik zag Menno. De hoofdpersoon Vincent ontwikkelt op de middelbare school een formule die hij gebruikt om chaos structuur te bieden. Hij denkt dat de kans op geluk te berekenen is. Kim is degene die volgens zijn theorie de beste keuze is. Een trouwdag wordt gepland, maar dan het uitzoeken van de huwelijksreis. Een foto, de reisgids, het land Spanje, de broer Menno 15 jaar terug verdronken, verwarrende gedachten, een blikseminslag. Zag hij werkelijk een feestende Menno?

Dit is het begin van een goed lezende zoektocht naar identiteit waarin je tussendoor dagelijkse werkzaamheden telkens even verder leest, wil lezen. Vlot geschreven, vlot lezend. Korte hoofdstukken, geen lange zinnen, cursief gedrukte terugblikken, goed gevonden wendingen. Verwerking, acceptatie, rouw, troost. Een mooi slot. Een verhaal met tragiek èn humor.

Hoe gaat het verhaal verder na het begin? Vincent vertrekt naar Spanje. Weg van to-do-lijstjes en vinkjes, Kim achterlatend met de huwelijksvoorbereidingen en op weg naar een lugubere straatact in een toeristisch kustplaatsje. Een ontdekkingsreis van en naar een leven.

In dit pakkende debuut uit 2015 staan vele mooie of bijzondere zinnen: 'Herinneringen zijn ingekleurde versies van het leven.' of 'Zwijgen is verre familie van luisteren.' Teveel om allemaal te noemen, het boek zit na het lezen vol post-its, ook bij deze: 'Spijt is een woord dat we verzonnen hebben om het gat tussen onze daden en ons schuldgevoel te dichten.'

Een concreet gestart leven kan vertroebeld zijn, er kan een zijweg worden ingeslagen en na een dwaling een bestemming krijgen. Maak keuzes, leef je leven. 'Geluk laat zich niet vangen.'