(Pijn)³

Eén van de meest geliefde misdaadauteurs van Vlaanderen brengt opnieuw een bloedstollend werk uit: (Pijn)³ van Pieter Aspe doet ook deze keer menig harten sneller slaan.

“Mijn naam is Jan Van In. Ik ga dood als u me niet binnen een week weet op te sporen. Help me alstublieft. Ik ben ongelooflijk bang. […] Het beeld vervaagde, ze kregen een stuk karton te zien met de tekst: BEWIJS NU MAAR EENS DAT JE DE KNAPSTE SPEURDER VAN HET LAND BENT, PIETER VAN IN. Ze hadden de afgelopen jaren een en ander meegemaakt. Geweld en agressie waren exponentieel toegenomen, criminelen gingen steeds driester te werk, maar tot nu toe waren zij gespaard gebleven van psychopaten, want hoe noemde je anders iemand die van plan was zijn slachtoffer levend te villen?” Na het bekijken van deze videoboodschap staat het team van Pieter Van In opnieuw voor een grote uitdaging: de afzender van dit filmpje vinden, en liefst zo snel mogelijk. Er staat de naamgenoot van de Brugse commissaris immers een gruwelijke dood te wachten.

Hoewel Pieter Aspe zijn hoofdpersonages nagenoeg altijd spaart van een slechte afloop, krijgt commissaris Van In zijn portie ellende dit keer wel te verwerken: zijn zoontje Julien is ernstig ziek, zijn relatie met Hannelore staat hierdoor onder druk en ook op zijn werk loopt niet alles van een leien dakje. Wanneer er vervolgens een tweede videoboodschap toekomt met een zekere Kris Versavel in de hoofdrol, is de maat vol. Het team van Van In is nu meer dan ooit vastberaden om de krankzinnige afzender een lesje te leren.

Zoals gewoonlijk weet Aspe zijn personages zorgvuldig uit te kiezen: de harde kern van de Brugse politie neemt het op tegen een sadistische moordenaar van formaat. Hard tegen hard. Strijdlustig tegen strijdlustig. Meedogenloos tegen meedogenloos. Het vertrouwde personage van Pieter Van In tegenover een onbekende, maar vooral gestoorde moordenaar. Aspe weet als geen ander hoe spanning op te bouwen, en doet dit dan ook uitstekend door zijn hoofdpersonages tegen elkaar uit te spelen.

Het verhaal situeert zich andermaal in het pittoreske Brugge, wat bij de lezer een gevoel van vertrouwen opwekt. Dat is tenslotte ook wat Aspes boeken zo aangenaam maakt: het publiek krijgt een gevoel van sympathie voor het team van Pieter Van In dat de misdaad uit hun charmante stad probeert te verdrijven. Daarnaast bouwt de dreiging van misdaad in ons eigen land mee aan de spanning van dit boek: Pieter Aspe maakt dat moordenaars en psychopaten niet langer een ver-van-mijn-bedshow zijn.

Het boek is duidelijk en chronologisch gestructureerd, een meerwaarde voor wie van de sobere aanpak houdt. ‘Sober’ hoeft per definitie niet ‘slecht’ te betekenen, want het is net die eenvoudige structuur die het boek ook voor minder ervaren lezers zeer toegankelijk maakt. Ondanks de verschillende verhaallijnen die aanvankelijk niets met elkaar te maken hebben, zullen we aan het einde van het boek toch een samenhangend geheel zien verschijnen. Zo leidt de combinatie van Van Ins persoonlijke problemen, het schaduwen van een contactpersoon en het opsporen van de moordenaar het politieteam uiteindelijk toch naar het duistere hol van de beul.

Verder is ook het alledaagse en ongecompliceerde taalgebruik van Aspe een grote meerwaarde voor veel (onervaren) lezers, want de waarde van een boek hangt niet altijd af van een meesterlijk taalspel, een complex vocabularium en ingewikkelde zinsconstructies. Vaak is het net de eenvoud van een boek wat het werk naar succes leidt. Bovendien houdt deze misdaadauteur duidelijk van de directe aanpak: hij verwoordt de dingen gewoon zoals ze zijn, zonder rond de pot te draaien. Wederom een meerwaarde voor menig lectuurfanaten.

De lezende Vlaming kan dus opnieuw een misdaadroman uit Aspes oeuvre aan zijn collectie toevoegen. En ook hier toont de auteur zich weer van zijn beste kant: spanning, raadsels en eveneens een vleugje humor, samengesmolten tot een mooi geheel.