Na de boeken Midzomermoord en Moordenaar zonder gezicht gekocht (impulsaankopen) en met zeer veel plezier gelezen te hebben, heb ik mijzelf getrakteerd op de overige 7 delen van de Kurt Wallander reeks. Vanzelfsprekend begon ik derhalve met deel 2, Honden van Riga.

Het leest lekker weg, maar het af en toe bekroop mij het gevoel dat dit verhaal van Mankell enigszins autobiografisch is. Want telkens als de hoofdpersoon Kurt Wallander naar de wiskeyfles grijpt of heeft gegrepen, of thee heeft gedronken, krijgt het verhaal een andere, soms zelfs bizarre, wending.

Kenmerkend voor dit dunste boek uit de Wallander-serie, is het feit dat sommige lijnen niet of onzorgvuldig worden uitgewerkt. Daardoor lijkt de hoofdpersoon af en toe over "Ludlumiaans geluk" en te beschikken.

Niettemin is dit een prima boek, welke men zeker gelezen dient te hebben om deel 3 (De witte leeuwin) volledig te kunnen volgen.