Een boek met een boodschap! Top!

Ik weet dat ik zeer laat ben, maar ik heb dit boek voor de Hebban leesclub gelezen. Voordat ik aan dit boek begonnen was, waren mijn verwachtingen laaiend hoog! Het was namelijk de winnaar van de Boekhandelprijs. De opvolger van 'Ik kom terug' stelde me wel wat teleur.

In het boek volg je de evolutie van de jonge Aaron Bachman, een jongen die opgroeit in een marginale omgeving. De auteur slaagt erin om de marginale sfeer over te brengen aan zijn lezer. Het bevat wel heel wat clichés op dat vlak: rokende moeder, vader in de gevangenis, vrienden aan de drugs,... Velen vinden het storend dat hij vaak met zichzelf speelt, wat hij vervolgens op een zeer platte manier zegt. Ik vind het perfect passen bij het verhaal.

Het boek is zeer simpel geschreven: korte zinnen, dialoogvorm af en toe, simpel vocabularium,... Wat ik zeer leuk aan dit boek vond, was het feit dat er een overvloed aan hoofdstukken waren! Ik zeg heel graag nog 's avonds: 'Ik wil nog een hoofdstukje lezen'. Dat kan perfect met dit boek omdat ieder hoofdstuk zo'n vijf pagina's bevat!

Het verhaal zelf, heeft mij minder kunnen bekoren. Het komt zeer traag op gang! Anderzijds stel ik me ook wel de vraag of dit juist niet het milieu typeert: 'in een vicieuze cirkel draaien'. In het echte leven geraken individuen ook moeilijk uit dit milieu. Het blijft een twijfelgeval voor mij... Voor mij had het wel iets korter gemogen, misschien dat ik dan wat meer leesplezier had gehad.

Wat ik wel moet zeggen, ondanks dat het zeker niet mijn meest favoriete boek is, heeft het stuk met de asielhond Otis mij wel kunnen raken. Ik zat echt op een gegeven moment met tranen in mijn ogen. Ik voelde de liefde tussen de hond en Aaron. Toen de hond in slaap werd gedaan, voelde ik de haat. Het liet met met andere woorden zeker niet onberoerd.

Ik vind het ook altijd leuk als de titel een verklaring heeft. Ik heb er lang zitten op zoeken, maar volgens mij is het dit: 'Aaron heeft niet echt iemand op wie hij kan rekenen. Hij staat er alleen voor, zeker nu zijn vader in de gevangenis is beland. Vrienden, die komen en gaan volgens hem. Je mag/kan niet op anderen rekenen. In het begin van het boek kijkt hij heel erg op naar de superhelden uit zijn Marvelstrips. De ‘goden’ zijn volgens mij een personificatie van deze helden. Ik vind de titel dus zeer origineel gevonden! Je moet er bij nadenken om het te begrijpen.

Het verhaal heeft me bovendien ook een duidelijke boodschap gegeven: veroordeel niemand op basis van het milieu waaruit hij/zij afstamt. Dit is iets wat we nog te vaak doen in onze maatschappij en waar de auteur volgens mij nog iets aan wilt veranderen.