Een bijzonder boek

“Het einde van de eenzaamheid” van Benedict Wells is een bijzonder boek. En wel omdat het verhaal met al zijn aspecten voor iedereen zeer herkenbaar is. Het boek gaat over dood en verdriet, verliefdheid en afwijzing, over keuzes in het leven voor een partner of voor kinderen en over het verleden dat blijft opspelen.
De hoofdpersoon Jules en zijn zus Liz en broer Marty verliezen al vroeg hun ouders. Alle drie de kinderen groeien op in een internaat, onderling gescheiden. Ze verwerken hun verdriet op heel verschillende wijze. Jules heeft steun aan een vriendin Alva die zelf een zus verloren heeft. De hoofdpersonen groeien als ze volwassen zijn weer naar elkaar toe, maar ook dan blijft ziekte, dood en zelfmoord hen –direct of indirect- niet bespaard.
De stijl van het boek is mooi maar niet opvallend. Het verhaal leest heel vlot (misschien iets te vlot), maar dat kan ook als tegenhanger bedoeld zijn voor de zware gebeurtenissen. Maar er staan ook mooie zinnen in zoals ‘Het was alsof ik voor elk woord een schep in een stijf bevroren akker moest rammen’. Opmerkelijk is ook dat hij belangrijke gebeurtenissen, zoals het ongeluk van de ouders of de zelfmoord van een vriend in enkele, treffende zinnen beschrijft.
Heel bijzonder is de liefdevolle manier waarop hij de personen beschrijft en ook de (levens)wijsheden (de schrijver is 33 jaar) waarmee hij zijn verhaal verrijkt. Bijvoorbeeld over het verdriet om een verloren liefde, ‘maar dat was een mooi soort verdriet, de enige goed soort’. Of ‘een moeilijke jeugd is een onzichtbare vijand, dacht ik. Je weet nooit wanneer hij toeslaat’.
Het verleden, dat wat toen gebeurd is en de verhoudingen die tussen de gezinsleden zijn ontstaan en de eenzaamheid. Ze spelen een rol in het leven, maar ze kunnen overwonnen worden, zoals de titel aangeeft. Een bijzonder boek.