Pieter Aspe maakte in 1995 zijn debuut en heeft ondertussen al 35 boeken geschreven. Hier zijn al meer dan 1.5 miljoen exemplaren verkocht. Ook is het eerste deel van zijn boeken verfilmd geweest onder de naam Aspe op VTM. Verder heeft deze auteur ook al twee prijzen gekregen voor zijn boeken.
Dood tij, de zevende thriller van onze Vlaamse misdaadauteur Pieter Aspe, is meteen weer een schot in roos. Al mocht Aspe er geen prijzen voor ontvangen, toch zijn er al heel wat exemplaren van dit boek verkocht. Ook bij mij viel het in de smaak!
Het boek begint wanneer Miriam Dobbelaere, dochter van de succesvolle deurwaarder Antoon Dobbelaere, na een avondje uit verkracht wordt. Ze mag van haar vader geen klacht indienen, wat commissaris Van In niet onopgemerkt voorbij zich laat gaan. Hij verdiept zich in deze vreemde zaak omdat hij in het verleden al eens geconfronteerd is geweest met zo’n misdrijf, maar toen niets ondernam. Wanneer de volgende dag het lijk van Carlos Minne wordt gevonden, blijkt het dat er een link bestaat tussen Minne en Dobbelaere. Carlos Minne was ex-adjunct-kabinetschef van Justitie. Van In onderzoekt grondig beide zaken en komt op steeds meer vreemde wegen uit, waarin hij in contact komt met fraude, pornografie, moorden en nog meer misdaden. Het lijkt zeer moeilijk een oplossing te vinden, al leiden al deze vreemde wegen toch naar één centraal middelpunt…
Dood tij speelt zich af in het herkenbare Brugge, maar gaat ook naar het buitenland, naar Rome. Het is een zeer realistisch boek dat toch wel herkenbare thema’s aanhaalt.


Het verhaal is geschreven volgens de auctoriale verteller, de auteur is alwetend en staat boven het verhaal. De lezer weet dus ook meer dan het hoofdpersonage. Het verhaal is in chronologische volgorde geschreven, al haalt de auteur steeds meer en meer aspecten vanuit het verleden weer naar boven. Zo valt het verhaal uiteindelijk in elkaar zoals een puzzel, dit leest zeer aangenaam. Hij maakt wel geen gebruik van flashbacks of flashforwards. Volgens mij wilt Pieter Aspe met dit boek ook enkele taboes doorbreken, hij heeft het over gevoelige onderwerpen zoals homoseksualiteit, alcoholisme, kanker, etc. Ook heeft hij het over de fraude binnen Justitie. Zou hij hier iets meer mee bedoelen? Fraudeert volgens hem onze Belgische Justitie effectief? Ik denk dat hij op deze manier zelf kritiek wil uiten op onze Justitie. Het is een zeer realistisch boek, maar wel een durver voor zijn tijd. Het boek is in 2000 geschreven, men was toen heel wat preutser, dus ik kan aannemen dat sommige passages toen voor de nodige verbazing hebben gezorgd. Neem nu bijvoorbeeld hoe gedetailleerd hij soms een liefdesscène beschrijft.
Het boek is een thriller, voor mij komt het dus over alsof je toch al een ervaren lezer moet zijn om dit genre te lezen. Maar eigenlijk hoef je voor dit boek geen echte boekenwurm te zijn, het is zo vlot geschreven dat een zestienjarige dit makkelijk kan lezen. Dit neemt natuurlijk niet weg dat het in het begin allemaal heel complex weet, omdat je dan ook niet de vele personages kent. Na een tijd valt alles op z’n plaats en is het allemaal heel logisch.

Tot slot wil ik nog even zeggen wat ik van dit boek vond. Eerst en vooral vond ik dit echt een zeer goed boek, het las zeer vlot, het verhaal stak goed ineen, het was meeslepend en ook zeer herkenbaar. Soms was het wel wat complex omdat Aspe met vele personages werkt. Dit is niet altijd even makkelijk om dan te weten wie dat nu wie is. Het verhaal was vanaf de eerste bladzijde tot de laatste spannend, wat je natuurlijk aanzet om steeds verder te blijven lezen. Dit heb ik dan ook gedaan, daardoor heb ik dit boek op een zeer korte tijd uitgelezen. Na het lezen van dit boek wil nog meer van deze auteur gaan lezen, zijn stijl is echt heel vlot en duidelijk. Verder schrijft hij over actuele thema’s, zo is herkenning aanwezig. Dit vind ik ook zeer positief!
Kortom, een zeer meeslepend boek dat een heel goede indruk bij me achterlaat. Doe zo verder, Pieter!