Kil en afstandelijk

Vergeet me niet is de tweede thriller van de hand van Luana Lewis. Net als in haar debuut Dicht bij mij  verwerkt Lewis haar ervaringen als klinisch psycholoog in dit boek. Jeugdtrauma’s en post-traumatische stress zijn hierin belangrijke thema’s. In Vergeet me niet  vallen we zonder introductie het leven van Rose binnen. Rose wordt op dat moment ondervraagd door de politie over de vermeende zelfmoord van haar dochter Vivien.

Vivien is een paar weken geleden door de chauffeur van haar man Ben dood aangetroffen in de badkamer. Er wordt getwijfeld of dit daadwerkelijk een geval van zelfmoord is, waardoor de politie een onderzoek instelt.

Al vrij snel is duidelijk dat Rose wel verdrietig is om de dood van haar dochter, maar niet in de mate die je zou verwachten bij iemand die net haar dochter is verloren. Rose treurt niet zozeer om haar dochter, maar meer om de moeder die zij niet voor Vivien heeft kunnen zijn. De leegte die ze voelt, projecteert ze op haar kleindochter Alexandra en voor haar wil ze wel goed zorgen. Echter, haar schoonzoon Ben is niet zo gecharmeerd van Rose en stemt slechts met tegenzin in met haar bezoekjes. Wanneer Rose op straat een oude vriendin van Vivien, Cleo, tegen het lijf loopt, vindt ze het in eerste instantie vreemd dat zij naar het huis van Vivien loopt om Ben te condoleren. Ze hebben elkaar immers al jaren niet meer gezien. Maar naarmate ze Cleo vaker ontmoet, krijgt Rose door dat Cleo haar eigen redenen heeft om na lange tijd weer ten tonele te verschijnen.  

Lewis heeft een thriller geschreven waarin de emoties van de hoofdpersoon duidelijk de boventoon voeren en waaraan de hele plot is opgehangen. Bekend terrein natuurlijk als de psyche van de mens je werk is. Toch slaagt Lewis er niet in een gevoelige snaar te raken. Enerzijds door de onsympathieke personages. Rose is een koel en afstandelijk persoon en denkt eigenlijk alleen aan het redden van haar eigen hachje en spant daarvoor zo nodig anderen voor haar karretje. Voor Cleo geldt hetzelfde; zij wil iets dat ze niet heeft en wil dat toch voor elkaar krijgen. Schoonzoon Ben rouwt, maar een kijkje in zijn gevoelens en zijn kant van het verhaal wordt ons onthouden.

Anderzijds doordat gebeurtenissen die in het verleden zijn gebeurd, zonder aankondiging het verhaal in worden geslingerd. Je krijgt het gevoel iets gemist te hebben en dat komt de betrokkenheid van de lezer niet ten goede.

De sfeer is duister. Naderend onheil hangt als een donderwolk in de lucht, elk moment verwacht je een daverende uitbarsting. Maar helaas, aan het eind van het verhaal wordt de plot netjes afgewerkt en de dader bekendgemaakt. Een dader die je overigens niet ziet aankomen, dat dan weer wel.