Een boek zoals een naam

Als we even de naam van de schrijver ontleden, kunnen we hem opdelen in 3 delen: David, interessant, S. iets mysterieus waar we meer over te weten willen komen, en verder nog Khara. Khara is een verwijzing naar zijn personage in de onlinegame ‘World of Warcraft’, maar niet zo gelukkig gekozen, aangezien het Arabisch is voor ‘shit’, zoals de auteur van het artikel op dethriller.blogspot.be ons leert.
Khara’s naam is net zoals zijn boek: het start interessant, bouwt mooi verder op, maar op het einde is shit al wat er overblijft.

David S. Khara (°1969) is een beginnend schrijver, die eerst allerhande andere jobs heeft uitgevoerd, o.a. journalistiek. Sinds 2009 is Khara fulltime schrijver. Zijn bekendste werk tot nu toe is ‘Het Project Bleiberg’, wat slechts een nieuwe benaming is voor ‘Patiënt 302’ (2010). ‘Het Project Bleiberg’ was het best verkochte boek op Amazon in alle categorieën, maar ook op de onlineshop van Fnac.
Het boek is het eerste deel van een trilogie ter ere van alle slachtoffers van de oorlog en zij die gedeporteerd werden. Khara schreef het na een interview met een vrouw die de vernietigingskampen had overleefd. Haar vermogen te blijven lachen, maar ook haar wilskracht om te blijven leven, dreven hem ertoe deze trilogie te schrijven.

Het boek gaat over een medisch experiment ten tijde van nazi-Duitsland, waarbij geprobeerd werd via genetisch manipuleren van de bestaande rassen, tot de Übermensch te komen.
In de huidige wereld moet een man vluchten en zijn familie achterlaten nadat hij zich in zaken, die boven zijn petje gingen, ging bemoeien. Hij laat familie en vrienden achter om zo zijn zoektocht naar de ontknoping verder te zetten.
Als jaren later aan Jeremy, zoontje van, gemeld wordt dat zijn vader overleden is, geraakt deze verwikkeld in de onmogelijke opdracht zijn vaders levenswerk af te maken. Met de hulp van Morg, een Israëlische geheim agent van de Mossad, Jacky, een lid van de CIA, en een hoop motivatie gaat hij de uitdaging aan.

Het boek wordt direct op gang getrokken door de loop van een pistool. We leren Morg kennen, een groene reus die er verschrikkelijk jong uitziet voor zijn leeftijd. Zo weten we direct waar we ons aan kunnen verwachten. Door de snelle start veranderde het boek in uitstekend leesvoer. Het midden van het boek is een sneltrein van gebeurtenissen, waarbij de hoofdstukken door middel van subtiele koppelingen die uit de vorige passages steken, aan elkaar hangen. Het wisselend vertelperspectief zorgt ervoor dat de locomotief niet vertraagt. De wagons zijn je gepasseerd voor je er erg in hebt: de hoofdstukken lazen sneller dan volgestouwde deportatietreinen over de rails zoeven. Af en toe lijkt er een Jood uit de wagon te vallen en smakt hij op de koude ondergrond: je krijgt het gevoel dat de verhaallijn bij de haren getrokken is. Net zoals bij de Joden echter, gaat het hier om een foutje waar we zo snel mogelijk van af willen zijn, dus zien we het door de vingers en lezen we er snel over. Dit gebeurt intuïtief, aangezien, telkens een laboratoriumrat, zoals Bleiberg de Joden noemt, de grond raakt, een ultieme opbouw van spanning met heftige achtervolgingen en kille moorden de kop opsteekt, gevolgd door dieperliggende dialogen. Door deze korte hoogtepuntjes lijk je de steken, die Khara laten vallen heeft, te zijn vergeten. De trein, op weg naar Bleibergs ondergrondse operatie, mindert veel snelheid naarmate hij het eindstation nadert, maar ondertussen ook veel lading. Voornamelijk de kwaliteit van het boek vermindert drastisch. Om de goede stukken te vinden, moet je graven, zoals Jeremy’s vader zegt over de ligging van de ondergrondse operatie. De gebeurtenissen zijn zo toevallig dat de kans dat zo’n situatie echt kan gebeuren, kleiner is dan de kans dat je de lotto wint op de dag dat een komeet een einde maakt aan wereldoorlog III. Een ontpoppend liefdesverhaal lijkt alles nog aan elkaar te binden, maar als ze op Bleibergs basis aankomen, is het verhaal helemaal verloren. Gelukkig dat auteur Khara niet zo’n beschrijvend type is, want anders werd het boek op dit moment opzijgelegd om niet snel terug open gedaan te worden. De actie zit er dus nog steeds in, maar de geloofwaardigheid van het boek is in rook opgegaan. Als daar dan nog eens bijkomt dat plots blijkt dat al tijdens de Tweede Wereldoorlog een serum uitgevonden is om de levensverwachting te verhogen, is het helemaal verloren. Daar komt dan nog bij dat 3 personen erin slagen een streng verdedigde basis weten te ontsnappen. Na het lezen van de eerste 240 pagina’s had ik niet verwacht dat de laatste 50 achteraf zo verbitterd zouden smaken. Persoonlijk houd ik van sciencefiction, maar als deze zogezegd in het verleden plaatsvindt, is wat overblijft slechts een hoopje flauwekul.

Algemeen is het best een goed boek, met leuke dialogen en veel actie, maar het einde kan je best even negeren. Het snelle tempo brengt je in een waan waardoor je uren buiten werking gesteld bent, maar als het boek vaart mindert, ontdek je toch een spoor van teleurstelling. De ongeloofwaardigheid van de laatste gebeurtenissen trekt heel het boek mee de afgrond in. Als je echter eventjes in je verbeelding wilt verdwijnen en terugkeren naar de harde realiteit van het nazisme, is dit boek, zoals Khara zelf al aanhaalde, een levendig schild. Net zoals Eytan Morg.