Het resultaat van doelloos leven

Schrijver Marnix Peeters (1965) maakte naam als rockjournalist bij Humo en was daarna jarenlang interviewer bij Het Laatste Nieuws en De Morgen. Sinds 2012 schreef hij drie romans. Zijn eerste boek, De dag dat we Andy zijn arm afzaagden, werd genomineerd voor de Bronzen uil, de Vlaamse prijs voor het beste debuut.

Peeters nieuwe roman, De trapchauffeur, is een boek waarvan je als je de laatste bladzijde hebt omgeslagen in je geheugen moet graven om op te diepen waar het ook weer over gaat. Het fraaie Vlaams, met zelfs het prachtwoord 'goesting' erin, kabbelt voort. Antoine Guldentops is trapchauffeur (geen tramchauffeur) op een vliegveld. Hij helpt dus de passagiers uitstappen. Verder draait de vijftiger voortdurend Apache van The Shadows op vinyl en zit zijn oude moeder weg te kwijnen in een verzorgingstehuis.

De weken of maanden van het leven van Guldentops die de lezer meemaakt zijn gevuld met bezoeken aan zijn moeder in het verzorgingshuis, aan een kebabzaak en aan een oldies concert in Duitsland. De rode draad is dat het leven Guldentops overkomt omdat hij geen doel heeft en geen nee kan zeggen.

Zo kan Guldentops geen nee zeggen tegen een Jehova-achtige collega met wie Antoine op gezette tijden van deur tot deur gaat om bijvoorbeeld de gevaren van seks voor het huwelijk uit te leggen. In het verzorgingshuis draait Antoine Mireille Mathieu voor zijn oude moeder, ook op vinyl. De kebabzaak levert hem een probleem op met een het land binnengesmokkeld vrouwelijk 'familielid' van de eigenaar. Zij dringt zich aan hem op en hierdoor krijgt hij een ruzie met de eigenaar van de kebabwinkel die hem zijn geliefde platenspeler en een single van The Shadows kost. Tijdens het concert en de bustocht die eraan vooraf gaat leert Antoine los van elkaar een oversekste man en een nymfomane dikke vrouw kennen die later als stel ongevraagd in zijn leven komen. Het is allemaal bedoeld om tragikomisch te zijn, maar tot echt medelijden of een schaterlach van de lezer leidt het niet. Wellicht omdat het allemaal te slapstickachtig is.