Costello: een tegendraadse, soms dwarse man die in zijn boek precies doet wat hij zelf wil.

Elvis Costello – Trouweloze muziek & verdwijnende inkt

VIP

****

Elvis Costello is voor het wat jongere grote publiek dat niet met zijn muziek opgroeide vooral bekend van de film Notting Hill en enkele singles die je nog geregeld op de radio hoort: I Want You en Good Year For The Roses. Na de fantastische biografie van Keith Richards die bij deze uitgeverij uitkwam, was daar eind vorig jaar ook een intrigerende, vuistdikke Elvis Costello pil.

Het kost enige inspanning om in dit boek te komen. Eerst wat op Wikipedia ronstruinen doet wonderen. Want Costello, die meteen voluit begint te vertellen, neemt je niet zomaar even bij de hand door zichzelf rustig te introduceren. Hij springt van verleden naar heden en duikt uitvoerig in zijn familiegeschiedenis. Zo rond bladzijde 80 verschijnt een eerste aardige anekdote voor zijn Nederlandse lezers. Omdat Bob Dylan mogelijk naar zijn concert zal komen kijken, zorgt Costello dat de gehele eerste rij leeg blijft in Theater Carre. De stoelen bleven helaas de hele avond leeg. Op bladzijde 205 keert hij weer terug naar onze hoofdstad en vertelt hij over de ontmoeting met fotograaf Anton Corbijn. En later kijkt hij verbijsterd naar The Dolly Dots. (Blz. 341)

Ook lezen we hoe de oma van Costello een boze buurvrouw verjaagt door insectenspray via de brievenbus in haar ogen te spuiten. Mooi is het verhaal van een optreden in een gevangenis waarbij hij de grap ‘voor een geboeid publiek spelen’ niet durfde te maken. Hij maakt soms opmerkingen die niet iedereen snapt. ‘Waarom zouden The Beatles een plaat naar een schoen of klappertjespistool vernoemen?’ Je moet dan maar net weten dat hij het over de platen Rubber Soul en Revolver heeft. In Italie zorgt hij voor verwarring door tremendous te roepen. De Italianen schrikken en denken dat hij tremendo (verschrikkelijk) bedoelt.

Werkelijk alle groten der aarde heeft hij wel ontmoet en die worden ook genoemd in dit boek. Paul McCartney, Bruce Springsteen, Elton John, David Bowie en ook de zo jong overleden Jeff Buckley. Het is een omvangrijk boek vol verhalen die uitstekend opgeschreven zijn. De vertaling moet een enorme klus geweest zijn en is heel behoorlijk in orde, maar soms gaan mooie Engelse termen verloren. Local man/guy wordt bijvoorbeeld wel erg letterlijk vertaald naar plaatselijke man. Toch is het boek vooral voor de kenners echt leuk door de vele details die gericht zijn op de productie en songteksten.

Maar daarnaast is het een omvangrijke familiegeschiedenis met aan het eind een prachtig ontroerend hoofdstuk waarin Costello afscheid neemt van zijn muzikale vader. Het doel van dit boek is meer om herinneringen te bewaren voor zijn kinderen en op de tweede plaats komen pas de lezers en fans. Geen typische biografie dus, want het zijn allerlei passages die niet echt een logische vertelstructuur of rode draad vormen. Stuk voor stuk waren de onderwerpen wel erg belangrijk voor de auteur. En zo stelde hij het boek samen. Voor de lezer soms warrig. Maar het past ook wel bij Costello, een tegendraadse, soms dwarse man die in zijn boek precies doet wat hij zelf wil.

****