Lezersrecensie
Ontroerend en komisch verhaal dat doet denken aan Little Miss Sunshine
Vier jaar lang werkte de Italiaanse auteur Fabio Genovesi aan zijn nieuwste roman Wat de golven brengen. Net als in zijn vorige boek Vissen voeren uit 2011 spelen thema´s als de dood en worstelen met het leven een belangrijke rol in het verhaal. De lezer volgt voornamelijk de strijd van een moeder en dochter die het zeer plotselinge overlijden van zoon en broer Luca moeten zien te verwerken. Serena is na het wegvallen van haar geliefde zoon niet meer in staat enige aandacht op te brengen voor haar dochter Luna.
Ook de goedgelovige Luna weet zich geen raad met haar emoties, maar hoopt tekens van haar broer uit het hiernamaals in de wereld om haar heen te zien. Het prachtige begin van het boek is hartverscheurend om te lezen, maar Genovesi geeft de lezer ook lucht door een aantal andere personages op te voeren en er zijn wat humoristische scènes rond de onhandige nooit volwassen geworden Sandro.
Hij is iemand die het leven leuker liegt, alles uitstelt en zodoende niet tot echt leven toekomt. In dit personage zit waarschijnlijk het meest van de auteur zelf verscholen, die door zijn omgeving soms ook gekscherend als een nietsnut wordt gezien. Erg knap om vanuit de zo trotse Italiaanse machocultuur zo expressief over de outsiders onder de Italiaanse heren te schrijven.
Er komt pas echt vaart in het verhaal als het Russische weeskindje Zjot en zijn grofgebekte opa Ferro het toneel betreden. Deze karakters doen denken aan de personages van de populaire arthouse comedy Little Miss Sunshine. Zeker als het clubje ook op roadtrip gaat kun je de vergelijking met die film zeker maken. Zjot is een oude ziel en bijna alles wat hij zegt zorgt voor slapstick-achtige humor in dit verder zo droevige verhaal.
Zjot praat in zeer wollige, ouwelijke schrijftaal. Iets dat hij heeft geleerd van Italiaanse zangers uit lang vervlogen tijden. En als de emoties hoog oplopen haalt hij er allerlei heilige figuren bij. “Opa, opaatjelief, waarom? O, lieve Heer die in de hemel zijt, o, heilige Felix martelaar, heilige Catharina van Siena…’ Het kan niet anders dan dat je van dit aandoenlijke personage gaat houden.
Tevens laat Genovesi zeer geloofwaardig de gedachtewereld van een jong meisje in een rouwverwerkingsproces zien. De vragen die ze stelt zijn zeer realistisch geformuleerd en je hoort het haar bijna echt uitspreken tijdens het lezen van dit boek. In die passages raakt deze roman de lezer enorm. Toch zitten er ook enkele hoofdstukken in het boek die wat onnodig overkomen. De zwarte Monty Python-achtige humor in de scènes rond de vrienden van Sandro en een verborgen gehouden dode zijn misschien toegevoegd om wat vaart en actie in het verhaal te brengen maar tillen de roman niet per se naar een hoger niveau.
Gelukkig rondt Genovesi in een prachtig slot de roman wel erg mooi en hoopvol af. Wat de golven brengen is een fraai Italiaans stukje literatuur voor een groot lezerspubliek door de toegankelijke manier van schrijven. Een metafoor wordt soms iets te veel toegelicht, maar storend is dit niet. Erg leuk boek ook voor de liefhebbers van de film Little Miss Sunshine. Wie de boeken van Paolo Giordano, Jonas Jonasson en Joachim Meyerhoff graag gelezen heeft, dient zeker ook aan het werk van Genovesi te beginnen.
Ook de goedgelovige Luna weet zich geen raad met haar emoties, maar hoopt tekens van haar broer uit het hiernamaals in de wereld om haar heen te zien. Het prachtige begin van het boek is hartverscheurend om te lezen, maar Genovesi geeft de lezer ook lucht door een aantal andere personages op te voeren en er zijn wat humoristische scènes rond de onhandige nooit volwassen geworden Sandro.
Hij is iemand die het leven leuker liegt, alles uitstelt en zodoende niet tot echt leven toekomt. In dit personage zit waarschijnlijk het meest van de auteur zelf verscholen, die door zijn omgeving soms ook gekscherend als een nietsnut wordt gezien. Erg knap om vanuit de zo trotse Italiaanse machocultuur zo expressief over de outsiders onder de Italiaanse heren te schrijven.
Er komt pas echt vaart in het verhaal als het Russische weeskindje Zjot en zijn grofgebekte opa Ferro het toneel betreden. Deze karakters doen denken aan de personages van de populaire arthouse comedy Little Miss Sunshine. Zeker als het clubje ook op roadtrip gaat kun je de vergelijking met die film zeker maken. Zjot is een oude ziel en bijna alles wat hij zegt zorgt voor slapstick-achtige humor in dit verder zo droevige verhaal.
Zjot praat in zeer wollige, ouwelijke schrijftaal. Iets dat hij heeft geleerd van Italiaanse zangers uit lang vervlogen tijden. En als de emoties hoog oplopen haalt hij er allerlei heilige figuren bij. “Opa, opaatjelief, waarom? O, lieve Heer die in de hemel zijt, o, heilige Felix martelaar, heilige Catharina van Siena…’ Het kan niet anders dan dat je van dit aandoenlijke personage gaat houden.
Tevens laat Genovesi zeer geloofwaardig de gedachtewereld van een jong meisje in een rouwverwerkingsproces zien. De vragen die ze stelt zijn zeer realistisch geformuleerd en je hoort het haar bijna echt uitspreken tijdens het lezen van dit boek. In die passages raakt deze roman de lezer enorm. Toch zitten er ook enkele hoofdstukken in het boek die wat onnodig overkomen. De zwarte Monty Python-achtige humor in de scènes rond de vrienden van Sandro en een verborgen gehouden dode zijn misschien toegevoegd om wat vaart en actie in het verhaal te brengen maar tillen de roman niet per se naar een hoger niveau.
Gelukkig rondt Genovesi in een prachtig slot de roman wel erg mooi en hoopvol af. Wat de golven brengen is een fraai Italiaans stukje literatuur voor een groot lezerspubliek door de toegankelijke manier van schrijven. Een metafoor wordt soms iets te veel toegelicht, maar storend is dit niet. Erg leuk boek ook voor de liefhebbers van de film Little Miss Sunshine. Wie de boeken van Paolo Giordano, Jonas Jonasson en Joachim Meyerhoff graag gelezen heeft, dient zeker ook aan het werk van Genovesi te beginnen.
1
1
Reageer op deze recensie
