Woensdagvoorleestip: weglopen in je hoofd

Het prentenboek Max en de Maximonsters betekende de grote doorbraak van auteur en illustrator Maurice Sendak en is nog altijd onverminderd populair. Het boek is inmiddels al meer dan zestig jaar oud en komt nog regelmatig voorbij in boekhandels, op scholen en in de media. Sendak tekent met kleur en fantasie en houdt de tekst op witte vlakken, zodat deze goed te onderscheiden is. Daardoor kan de voorlezer het verhaal vertellen terwijl het (voorlees)kind zich verliest in de afbeeldingen. De zinnetjes zijn kort en soms zelfs summier. Juist omdat de tekst zo zonder opsmuk blijft, trapt de auteur niet in de valkuil Max' emotionele proces te willen duiden. Hij laat het daarentegen zien, zodat je je eigen conclusies kunt trekken. En dat het lukt, bewijst de populariteit van het verhaal wel.

Aan alles voel je de ergernis van Max, die door zijn moeder zonder eten naar zijn kamer is gestuurd. Het is zijn eigen schuld en ergens weet hij dat wel, maar kan het hem niets schelen. Zijn fantasie begint te werken en hij stelt zich voor te vluchten over de zee, zo ver mogelijk weg van zijn moeder. Ze noemde hem een monster, dus gaat hij op zoek naar nog meer monsters om te laten zien dat hij ze de baas is. Hij is de beste, de sterkste, het meest ondeugende monster. Maar na een tijdje 'zie mij eens plezier hebben', begint zijn boosheid te zakken en weet hij dat zijn moeder ergens gelijk heeft. Hij begint haar te missen en spijt te krijgen. Dus keert hij op zijn schreden terug, waar hem een bord warm eten wacht. Max en de Maximonsters is niet alleen een ode aan de fantasie, maar laat ook heel duidelijk zien dat het wordt gebruikt om de realiteit te duiden.

Ten tijde van de verschijning vroeg men zich nog af of de Maximonsters niet te eng waren geïllustreerd, maar Max bedwingt hen met een enkele staarwedstrijd. Als deze jongen hun koning kan worden, kunnen de voorgelezen kinderen dat ook. Je fantasie is waar je op een veilige plek dingen uitprobeert, emoties oproept en proeft aan grenzen. Wie heeft er niet ooit in boosheid gedacht te zullen weglopen als er niemand naar je luistert Door het in je hoofd door te lopen, keer je vanzelf huiswaarts, al was je nooit echt weg. Het is een natuurlijk proces dat Maurice Sendak naadloos aanvoelt. Juist daarom hoort er geen uitleg bij, en wordt het intuïtief begrepen. Max en de Maximonsters is met recht een tijdloze klassieker, die rustig nog eens zestig jaar (en meer) mee kan.

Tip: download het monstermasker van Max en de Maximonsters

Thema's

Emoties, monsters, avontuur, fantasie.

Leeftijd

Je leest Max en de Maximonsters het beste voor vanaf een jaar of vier. De tekst is makkelijk te begrijpen en er zit zelfs een fijne herhaling in tussendoor, maar de onderliggende boodschap past het beste bij deze aanbevolen leeftijd. Vanaf vier jaar krijgen ze meer inzicht in hun eigen emoties en die van anderen en ontdekken ze verschillende nuances zoals trots en jaloezie.

Hoe lees je dit voor?

Dit prentenboek is in eerste instantie een echt avonturenverhaal. Lees het met veel animo en plezier om er een zo groots mogelijke beleving van te maken. Vervolgens kun je ingaan op wat Max voelt. Is hij boos en gaat hij er daarom vandoor? Waarom vindt hij het op een gegeven moment niet meer leuk bij de Maximonsters? Waar zou jij heen gaan in je hoofd als je boos bent en hoe ziet het eruit? Je kunt een hele fantasiewereld creëren samen met je (voorlees)kind waar zij zich veilig in kunnen terugtrekken als de nood zich voordoet.

Meer en leuker voorlezen begint bij de mooiste prentenboeken. Elke woensdag tippen Hebban en De Nationale Voorleesdagen een nieuw voorleesboek. Volg het Hebban-account van de Woensdagvoorleestip om niets te missen.