Dertien in een dozijn roman over Amerikaanse man met midlife crisis

De mooie, wat verlegen en 'einzelgängerige' Marie in the Bourne Identity, beter bekend als Franka Potente, is de schrijfster van deze roman. Marie komt in deze film na een stroeve kennismaking uiteindelijk los en gaat mee in de avonturen van de geweld aantrekkende Jason Bourne. Franka is actrice van beroep, heeft in een aantal films en series gespeeld, waarvan Lola rennt en the Bourne Identity de bekendste zijn. Als het licht wordt is haar debuutroman. Op de achterkant van het boek zijn zeer lovende teksten te lezen als: “dit is literatuur waar je high van wordt” en “Franka Potente overtuigt met haar spannende debuutroman”.

Het boek begint hetzelfde als wanneer je wakker wordt na een avond stevig drinken en niet meer precies weet wat er wanneer gebeurd is de avond ervoor. Stukje bij beetje kom je weer tot leven en zorgen flashbacks voor een inkijk in de precieze loop van datgeen zich heeft afgespeeld. Tim Wilkins beleeft zo’n moment, echter gaat het hier niet over een avond drinken alsof morgen niet bestaat, maar over de afgelopen dertig jaar van zijn leven. Het is een man die sinds zeer lange tijd (zo ergens rond de tijd dat hij met zijn vrouw Liz trouwt) steeds onverschilliger door het leven gaat. Hij heeft zich genesteld in de rol van zelfstandige, hardwerkende man. Op het gebied van emoties en gevoel blijkt hij echter zeer afhankelijk van zijn vrouw.

Tim wordt wakker uit de roes die drievijfde van zijn leven heeft geduurd. Hij begint een ontdekkingstocht langs gebeurtenissen en personen uit zijn verleden, zoals de relatie met Liz, die hem verlaten heeft, en zijn zoon Derek. Ondertussen doet hij de dingen die God verboden heeft en hij in zijn jeugd niet heeft durven ondernemen. Tim past daarmee volledig in het beeld van het prototype man-van-bijna-vijftig-met-een-midlife-crisis.

Het verhaal is weinig verrassend, grotendeels voorspelbaar eigenlijk. Het lijkt alsof Franka Potente een boek heeft willen schrijven over een man die stoere dingen doet en ferme taal uitslaat. Deze stijl past echter niet bij haar, waardoor het geheel overkomt als een desperate poging tot het schrijven van een macho-roman. Hier is echter meer voor nodig dan een excessief gebruik van de term “fuck it” en seksscènes waarin “een stijve pik” de hoofdrol speelt. Het Hollywood-gehalte is hoog in deze roman; het boek staat bol van de wel erg voor de hand liggende metaforen en sommige stukken zijn wel heel goedkoop en makkelijk. Tekenend voorbeeld hiervan is de situatie waar Tim met een jongedame bij haar oma in de woonkamer scrabble speelt. Hier gebruiken de drie personen het spel scrabble om te communiceren met de woorden die zij niet uit durven spreken.

De schrijfster heeft zich op vele fronten het gemak van de veilige keuze toegestaan, wat tot een niet heel bijzonder boek heeft geleid. Toch, als we de recensies over haar verhalenbundel Zehn moeten geloven, bezit ze een groot empathisch vermogen en uitzonderlijke schrijfkunsten. Misschien moet ze, net als Marie, ook als romanschrijfster nog even loskomen?