In vijf aanwijzingen tegelijk lopen

John Darnielle is componist, gitarist, pianist, zanger en schrijver, zoals op de achterflap van het boek De vijfde aanwijzing te lezen valt. Maar dan wel allemaal in de hoedanigheid als het enige bandlid van The Mountain Goats. Met deze band heeft Darnielle dan ook zijn faam vergaard, want dit boek is zijn literaire debuut. De roman, oorspronkelijk getiteld Wolf in White Van, stond op de longlist voor de National Book Awards, waar niet de minste auteurs een plekje op bemachtigd hebben. Verder krijgt het ook vooral lovende recensies, in de Chicagoist (een krant uit Chicago) wordt het bestempeld als "Mogelijk de beste roman van het jaar” , voor het jaar 2014. De verwachtingen worden hooggespannen voor de lezer van dit debuut.

Vanaf het begin van het boek legt de auteur een sluier over de hoofdpersoon en zijn verhaal heen. De lezer treedt de wereld van een tiener binnen die leeft in een relatief kleine en beperkte wereld. Doordat hij aan een ziekenhuisbed gekluisterd ligt en hij de juiste manier om om te gaan met zijn eigen trauma nog niet gevonden heeft, neemt Sean zijn toevlucht in een fantasiewereld. Hij schrijft deze wereld op en tekent hem uit. Vervolgens laat hij spelers van heinde en verre, door middel van het versturen van zetten per briefpost, meespelen met zijn spel  ‘de Trace Italian’. Hierdoor is het voor anderen ook mogelijk deze fantasiewereld te betreden. Voor twee van zijn spelers heeft dit verstrekkende gevolgen. Wat is er precies gebeurd met deze twee spelers van het spel? Wat is de toedracht van het ongeluk dat het gezicht van Sean verminkt heeft?

John Darnielle heeft een heleboel willen vertellen in zijn debuutroman: een verhaal over een spel, over muziek, het leven van een tiener en ook nog over leven met een handicap in het gezicht. Dit is hem allemaal gelukt, maar het is helaas wel ten koste gegaan van de leesbaarheid. Het is af en toe moeilijk te volgen. Personages en namen worden ten tonele gebracht en verdwijnen minstens net zo snel weer, zonder enige (blijvende) bijdrage te hebben geleverd aan het stuk zelf. De auteur laat het na een keuze te maken tussen de verhaallijnen. Het resultaat is een roman met een combinatie van deze onderwerpen, waarin alle verhaallijnen niet zijn uitgewerkt en ook weinig spanning of vervoering brengen voor de lezer. Het is enigszins wel knap hoe de schrijver zich weet te verplaatsen in het leven van een onbegrepen tiener. Dit gebeurt in een vrij beschrijvende schrijfstijl vanuit het ik-perspectief, wat bevroedt dat Darnielle meer in zijn mars heeft dan deze roman. Echter heeft hij dat met De vijfde aanwijzing nog niet helemaal tot volle wasdom kunnen laten komen.