Wijt het aan mijn leeftijd, maar de laatste tijd denk ik met nostalgisch gevoel terug aan de tijd dat ik als tienjarige een boekenbeurt had op school. Waar een ander dagen nerveus was, was ik vooral opgetogen. Tot in de puntjes toe bereidde ik me voor op deze boekenbeurt. Vol enthousiasme vertelde ik over het door mij gekozen en gelezen boek. Dat sloeg eigenlijk nooit aan, want a) mijn meeste medeleerlingen hielden helemaal niet van lezen en b) ik las toendestijds redelijk boven het verwachte niveau. Met geïnteresseerder publiek waag ik het er opnieuw op. Waan je weer even terug op de basisschool: Welkom bij mijn boekenbeurt!

Mijn boekenbeurt gaat over Thornhill. Thornhill is geschreven en geïllustreerd door Pam Smy. Ze illustreert voor diverse uitgeverijen en daarnaast geeft ze les in Illustratie. Thornhill is haar eerste roman, in elk geval wel de eerste die ze ook zelf geschreven heeft.

In Thornhill maken we kennis met twee meisjes: Mary en Ella. Mary leren we kennen door de dagboekfragmenten die ze schrijft. Ze woont in het weeshuis Thornhill, in 1982. Het weeshuis staat op het punt om gesloten te worden en er wonen steeds minder kinderen. Mary moet nog overgeplaatst worden. Haar tijd in Thornhill is niet gelukkig, want ze wordt er erg gepest.

Het verhaal van Ella wordt niet in woorden, maar in illustraties verteld. Het is 2017 en ze is net verhuisd naar een huis tegenover Thornhill. Ook zij lijkt niet heel gelukkig. Ze woont alleen met haar vader, maar die is veel weg voor zijn werk. Als Ella op een dag een meisje bij Thornhill ziet, gaat ze op onderzoek uit.

Dan nu een fragment uit het boek:

Om me heen wemelt het van de volwassenen op school en op Thornhill van wie niemand ziet wat er speelt. Ze willen het niet zien. Ik vraag me af hoe dat komt. Wat maakt dat een volwassene niet bij je gaat zitten en doorvraagt: "Hoe is het met je?" of "Is alles wel goed?" Ik verdenk volwassenen ervan dat ze bang zijn voor een eerlijk antwoord, omdat ze dan de kans lopen dat ze iets moeten doen, dat ze erbij betrokken raken.

Dit boek sprak me erg aan. Dat met het vertelperspectief ook de manier van vertellen veranderd, vond ik erg mooi gedaan. De teksten van Mary komen goed binnen, maar de tekeningen rondom Ella net zo goed. De sfeer die de tekeningen uitstraalt past goed bij het verhaal.

Het is een jeugdboek, maar wel met een zwaar thema. Het gepest worden en eenzaam en bang zijn is een belangrijk onderdeel van dit verhaal. Er zit veel spanning maar vooral ook heel veel emotie in het verhaal. Als volwassene vergeet je eigenlijk even dat dit een jeugdboek is.

Dit is dus een boek dat ik zeker zou aanraden om te lezen. Ik heb het in één keer uitgelezen, ik kon het gewoon niet wegleggen. Bij het dichtslaan merkte ik dat ik kippevel gekregen had.

En dan eindig ik nu mijn boekenbeurt met diezelfde legendarische woorden van pakweg 20 jaar geleden: Dat was het.