Uitgeverij Karmijn zat met een stapel boeken in haar maag. Boeken met kleine beschadiging die ze niet meer konden verkopen. Of er misschien boekbloggers waren die een exemplaar wilden ontvangen en bespreken? De hoeveelheid reacties die ze kregen hadden ze onderschat, ze werden bedolven onder boekbloggers die de Dagboeken van Cassandra Mortmain wel wilden lezen. En één ervan was ik.

Waar gaat het boek De dagboeken van Cassandra Mortmain over?

korte samenvatting: 

'Ik schrijf dit terwijl ik in de gootsteen zit.'

De openingszin van De dagboeken van Cassandra Mortmain is onvergetelijk. In het boek, dat geheel in de ikvorm is geschreven, ontmoeten we de scherpzinnige en humoristische Cassandra Mortmain. Ze is 17 jaar, en woont met haar excentrieke familie in de ruïne van een middeleeuws kasteel. Haar vader schreef ooit een bestseller, maar slijt sindsdien zijn dagen door detectives te lezen in zijn studeerkamer. De familie, waaronder stiefmoeder Topaz, zus Rose en broer Thomas, moet zien rond te komen van ... niets.

Cassandra verdrijft de tijd door haar dagelijkse belevenissen en observaties op te schrijven in een aantal dagboeken. Al was haar leven al nooit saai te noemen, door de komst van een rijke Amerikaanse erfgenaam op het naastgelegen kasteel wordt haar leven opeens behoorlijk overhoop gegooid.

- Klassieker uit 1949
- Engelse titel: I capture the castle
- Geschreven door de auteur van 101 Dalmatiërs
- Nu een geheel nieuwe Nederlandse vertaling

Dodie Smith

Dorothy Gladys ‘Dodie’ Smith werd geboren in 1896 in Lancashire, Engeland en was een van de meest succesvolle toneelschrijfsters van het begin van de 20ste eeuw. Haar eerste roman, I capture the castle (Nederlandse titel: De dagboeken van Cassandra Mortmain) schreef ze toen ze tijdens de Tweede Wereldoorlog met haar man in de Verenigde Staten woonde. Net als het latere 101 Dalmatiërs, dat ze ook schreef, werd het ogenblikkelijk een bestseller. Dodie Smith overleed in 1990.

Mijn mening over het boek

Op de cover staat een quote van JK Rowling: "Toen ik het las, wist ik ogenblikkelijk dat het een van mijn lievelingsboeken zou worden."

Een heerlijke quote, die een grote belofte inhield.
Helaas, mijn lievelingsboek is het niet geworden. Een eerste indicatie is al dat ik in het boek begon met lezen op 9 oktober en dat ik het 8 november pas uit had. Dat lag niet helemaal alleen aan het boek, maar ook aan andere boeken die voorrang kregen. De drang om het boek steeds opnieuw op te pakken bleef uit, en iedere keer na het lezen van een (vrij lang) hoofdstuk was ik er wel weer even klaar mee.

De beginzin is geweldig: "Ik schrijf dit terwijl ik in de gootsteen zit."

Prachtig toch? Ook dat wekte onmiddellijk mijn nieuwsgierigheid. Cassandra woont met haar familie in een oud, koud, lekkend kasteel. Alles wat ooit enige waarde had is verkocht om maar iets van geld binnen te krijgen zodat ze kunnen eten. Ze zijn superarm, maar weten zich toch ondanks alles goed te redden.

Cassandra is zeventien heeft een scherpe blik en alles wat ze ziet en wat er gebeurd schrijft ze in een dagboek in haar eigen snelschrift. Haar verhalen en observaties zijn meestal wel boeiend om te lezen, ze weet alles goed en uitgebreid te beschrijven maar daar ligt ook gelijk een probleem en wel dat het af en toe wat saai en langdradig is.
De personages (haar familie en mensen uit het dorpje en later ook de familie Cotton) zet ze goed neer met hun eigenaardigheden. Maar het verhaal wil niet zo vlotten, wat ook te maken heeft met de tijd waarin het is geschreven (1949) en de plaats: Ergens op het Engelse platteland. In de delen over Londen is er wat meer te beleven, maar ik vond het toch allemaal een beetje vreemd en langzaam. Het is origineel, zeker voor een verhaal uit 1949 en heeft een goede vertaling gekregen waardoor het niet gedateerd overkomt.

Ik las het boek ook omdat het een boekenthema heeft en ik het graag voor de spot Boeken over boeken wilde gebruikten. De vader schreef ooit één boek (Jacob Wrestling) wat een bestseller was in Amerika. Daarna heeft hij geen letter meer op papier kunnen krijgen. De hele familie hoopt dat hij weer gaat schrijven en dat er zo weer geld in het laatje komt. Maar de vader is een zeer bijzondere en ongrijpbare figuur in het geheel. Net als zijn vrouw Topaz, bloedmooi, lief, maar ook heel vreemd.

Cassandra is de hoofdpersoon die in een periode van maart tm oktober een flinke ontwikkeling doormaakt en de lezer meeneemt in haar wereldje. De ontluikende verliefdheid van Cassandra is goed beschreven en het einde is realistisch. Geen happy end, maar ook geen verloren zaak. Het boek stopt, de drie dagboeken zijn vol, maar het verhaal en de levens gaan verder (vul zelf maar in).

Conclusie

Absoluut knap geschreven en een bijzonder boek, maar het wist mij niet constant te pakken en dat is jammer want ik keek er van te voren erg naar uit. Veel mooie zinnen gelezen, af en toe stilletjes gelachen, me verbaasd en ook wel genoten, maar het koste me vrij veel moeite om door te lezen.