Wat een slechte blogger blijk ik te zijn! Ik heb deze blog gestart, maar blijkbaar heb ik niet genoeg doorzetvermogen om dit regelmatig te blijven doen. Ik probeer het nu in te halen.

Mijn leesclub is inmiddels al met het vijfde boek van dit jaar bezig en oh wat is het een fantastisch boek! Maar wacht, ik zal erover vertellen als we het uitgelezen hebben. Nu een blikje terug op de boeken van dit jaar.

Oh ja, ben ik vergeten te vertellen? In run een leesclub voor anderstaligen in een gezellig dorp in de Achterhoek. Elke week komen we bij elkaar in de bibliotheek. Elke week leest iedere leesclublid ongeveer 50 pagina’s in het Nederlands thuis. Elke leesclublid is oorspronkelijk niet-Nederlander. Rusland, Polen, El Salvador, Irak. Dat zijn de landen waar de huidige leden vandaan komen. Maar we hebben ook deelnemers uit Peru en Taiwan, Bolivia en Letland, Somalië en Syrië gehad. De leden van mijn leesclub beheersen de Nederlandse taal op het B1 of B2 niveau, zijn meestal hoogopgeleid en houden van boeken. We lezen voor plezier, maar ook om de Nederlandse taal beter te leren. Een heel bijzondere leesclub zijn we eigenlijk.

Dit jaar begon met een literaire thriller. En niet zomaar een thriller maar van Herman Koch, de koning van de Nederlandse thrillers.

Ik persoonlijk heb absoluut niets met thrillers. Ik las vroeger thrillers nooit en ik keek naar thrillers (films) dus ook niet. Het is niet mijn genre. Maar hier in Nederland moest ik opeens thrillers leren lezen, want ze zijn zo ontzettend populair hier. Ik vraag me af waarom? Waarom zijn de bestverkochte moderne Nederlandstalige boeken juist in dit genre geschreven? Misschien als ik meer van die boeken ga lezen, begin ik het te begrijpen.

Mijn leesclub begon ook met een thriller. Het Diner van Herman Koch was het eerste boek in het Nederlands dat we als leesclub samen hebben gelezen. In februari 2014 begonnen we met dat boek en pas in september hadden we het uit. Het lezen duurde heel lang, maar we waren waanzinnig trots op onszelf toen het boek uiteindelijk uit was.

Dit jaar was de tijd weer rijp om nog een boek van Koch te lezen.

Zomerhuis met zwembad.

Geschreven van het perspectief van Mark, een huisarts die op vakantie met zijn gezien en vrienden gaat. Daar gebeurt er iets onvoorspelbaar, iets ondenkbaar. Rond dit ondenkbaar iets gaat het hele verhaal draaien.

Heel interessant om te lezen. Zoals hier op Hebban in veel recensies gezegd is – een page turner.

Maar mijn emoties na dit boek zijn precies dezelfde als na Het Diner.

Wat zijn toch alle personages van Koch walgelijk! Verschrikkelijke, gemene mensen zonder moreel. Allemaal. Ik kan met ze niet meeleven en ik voel geen medelijden voor ze. En ja, ik realiseer me dat als deze personages zo veel sterke emoties in mij naar boven brengen, dan betekent dit dat hij heel goed kan schrijven, want zijn personages zijn zo ongelooflijk reëel.

Hij schrijft inderdaad heel goed. Dit is geen simpel lineair verhaal, waar alle personages heel erg op elkaar lijken en geen eigen stem hebben (groetjes aan Suzanne Vermeer!). Nee, de personages van Koch hebben eigen karakter, eigen geschiedenis, zelfs een eigen stijl. Zijn personages hebben veel dimensies. Ze zijn makkelijk te herkennen in het echte leven.

Maar toch zijn ze verschrikkelijk, verschrikkelijk, verschrikkelijk!

Dat is de reden waarom ik niets meer over dit boek en deze auteur te zeggen heb. Ik ga waarschijnlijk meer boeken van hem lezen. Uit pure nieuwsgierigheid. En ook omdat ze heel handig voor mijn Nederlands zijn, want de stijl van Koch is zo plezierig levend. Maar de daden van zijn personages, hun kwaadaardigheid, hoeveel ze (en de auteur zelf) de andere mensen verachten (is dit een goed woord?) maakt het voor mij onmogelijk om de literaire waarde van dit boek te zien.

Toch moet ik zeggen dat dit boek een goede keuze voor de leesclub was. Iedereen las het met veel plezier en interesse, ik hoefde ze niet motiveren om verder te blijven lezen, want iedereen wilde zelf verder lezen en snel weten hoe het verhaal loopt. Onze discussies over dit boek waren heel emotioneel. Daar heb ik juist de leesclub voor opgericht.