Benieuwd naar het eindoordeel van deze leesclub over De diepst verborgen herinnering van de mens? Lees hieronder de samenvatting.

OVER DE DIEPST VERBORGEN HERINNERING VAN DE MENS

Mohamed Mbougar Sarr is in 1990 geboren in Senegal en woont in Parijs. Sarr is de jongste winnaar van de prestigieuze Prix Goncourt met zijn vierde roman De diepst verborgen herinnering van de mens. Het is het eerste werk dat van zijn hand naar het Nederlands vertaald werd. De vertaling van Jelle Noorman verscheen in oktober bij uitgeverij Atlas Contact.

De Senegalese schrijver Diégane gaat op zoek naar de mysterieuze schrijver T.C. Elimane nadat hij zijn verloren gewaande meesterwerk, Het labyrint der onmenselijkheid, in handen heeft gekregen. Zijn zoektocht voert hem door Senegal en Frankrijk en van Argentinië naar Amsterdam. Een labyrint op zichzelf en een verhaal dat inzicht geeft in de complexe erfenis van het kolonialisme.

DE DISCUSSIE

Over het omslag zijn de meningen gelijk bij de eerste vraag verdeeld. Dat het een wat duister of donker omslag is, daar waren de deelnemers het snel over eens, maar of dat nu juist iets positiefs of iets negatief is? De een vond het duister en intrigerend, de ander maar niks. Anderen moesten er even wat langer naar kijken. Annemieke Walraven: ‘Ik vind het omslag van het boek erg donker en duister. Maar dit zet je ook wel weer aan het denken. In eerste instantie spreekt het me niet aan, maar als ik er iets langer naar kijk, maakt het wel nieuwsgierig.’

De titel daarentegen is voor de meeste lezers heel passend. Voor velen wat het mysterie dat erin schuilt ook de reden om het boek op te pakken. Eunice Bom: ‘Ik vind het een prachtige titel en voor mij dé reden om aan deze leesclub mee te willen doen.’ En dan de inhoud van het boek, de opbouw was een labyrint, maar zat wél ingenieus in elkaar. Hilde: ‘Ik vond de opbouw ingenieus. Zonder aanduiding zat je ineens in een andere tijd en ander verhaal, maar toch vond ik het niet verwarrend, onduidelijk of storend. Voor mij duidde dit op een groot talent van de auteur.’

Margreeth: ‘Ik vind de schrijfwijze in dit boek heel erg mooi. Soms waren het pageturners, soms gedachtes (zin op zin zonder leestekens), soms prachtige zinnen. Dan in de vertellende vorm, dan in de ik-vorm. Dan weer in briefvorm, een onderzoek, soms cursief. Heel goed.’ De lange zinnen en moeilijke woorden zijn voor sommige lezers een fikse uitdaging, maar de schoonheid van de taal maakt veel goed.

Hoofdpersonage Diégane maakte niet direct heel veel vrienden in deze leesclub. WendyBor: ‘Diégane vond ik eerst afstandelijk en onvolwassen maar in de loop van het verhaal kreeg ik meer sympathie voor hem en leerde hem beter kennen.’ Gaandeweg werd hij echter steeds sympathieker gevonden. Saskia Jacobs-Labree: ‘Door aanvaringen met Siga en door zijn zoektocht en alles wat hij daarbij tegenkomt, ontwikkelt hij zich. Hij wordt voor mij een stukje menselijker en lijkt meer aan het leven deel te nemen inplaats van dat het hem overkomt.’

De diepst verborgen herinnering van de mens is een ontzettend rijk boek, de belangrijkste thema’s die door de lezers werden gevonden zijn: verborgen verledens, de zoektocht naar jezelf en anderen, de botsing tussen Afrika en Europa, de kracht van de verbeelding en de kracht, waarde en betekenis van literatuur.

HET OORDEEL

De verwachtingen bij aanvang van de leesclub waren uiteenlopend, Sarr was voor iedereen een nieuwe schrijver maar dat het geen gemakkelijk boek zou worden werd al wel afgeleid uit de titel en het feit dat de auteur de Prix Goncourt won met dit boek. De meeste deelnemers aan de leesclub werden dan ook compleet omvergeblazen door dit bijzondere boek. Martin Pruimers: ‘Dat ik zo een mooi en “rijk” boek zou lezen, had ik zeker niet verwacht. […] In dit geval zijn mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen.’

Er zijn in de recensies maar weinig minpuntjes te vinden: Brenda: ‘De zoektochten van de verschillende personages en de verschillende invalshoeken brengen je soms van de wijs, maar toch weet de auteur je er bij te houden en je niet te verliezen. De diepst verborgen herinnering van de mens is daarom ook zo knap geschreven.’ en Laura19907: ‘Wat een parel van een boek en een plaatje van een labyrint. […] Beste boek wat ik heb gelezen van 2022.’ De titel van de recensie van Jacqueline luidt ‘Een boek om nooit te vergeten’. Al met al kan zonder overdrijven geconcludeerd worden dat dit boek een groot succes is!

Het eindoordeel komt op een gemiddeld aantal sterren van 4,7!