Burton vertelt het verhaal vanuit twee perspectieven: dat van Thea en dat van Nella. Ik vond dat een slimme keuze die rekening houdt met nieuwe lezers en lezers die de achtergrond kennen. Wie het eerste boek wel gelezen heeft zal zich gemakkelijk in Nella’s hoofd kunnen verplaatsen. Zij begrijpen de greep die het verleden op haar heeft en de sporen van de overledenen die ze in Thea herkent. De lezers die dit boek als alleenstaande roman lezen, zullen zich dan weer kunnen vinden in Thea’s frustratie. Zij weten immers net zo weinig over Thea’s achtergrond als de 18-jarige, en moeten het net als Thea stellen met de kruimels informatie die eerder toevallig in Thea’s schoot geworpen worden. Hoe hebben jullie dit ervaren?

• Voor nieuwe lezers: kreeg je voldoende informatie om het verhaal te kunnen volgen? Wat was jullie eerste indruk van de geheimen die voor Thea achtergehouden werden?
• Voor lezers van het eerste boek: hadden jullie de indruk dat er te veel herhaald werd uit het eerste deel? Herkende je de Nella van het eerste boek?