Partnergeweld

Om te beginnen kan ik niet om het partnergeweld heen dat in dit boek voorkomt. Cora houdt van haar man, zoals ze zelf zegt is hij als heroïne voor haar. Een vreemde vergelijking om de liefde voor je man met zo iets verslavends te vergelijken, maar dat is wel precies hoe de liefde tussen Cora en Ernt zit. Ze is verslaafd aan hem. Ze kan niet zonder hem, maar eigenlijk kan ze ook niet met hem. Het is niet voor niets dat er een dunne lijn zit tussen liefde en haat.
Wat ik niet kan begrijpen en nooit zal begrijpen is hoe iemand bij een gewelddadige partner kan blijven. Iedere keer wanneer Cora slaag heeft gekregen, heeft Ernt spijt en belooft hij om het nooit meer te doen, maar uiteraard gebeurt het altijd weer opnieuw en eigenlijk escaleert het ook iedere keer.
De familie verhuist veel, maar dit soort problemen moet je zelfs niet inpakken, die gaan gewoon mee naar je volgende woonplaats. Uitpakken hoeft ook niet want het is er gewoon. Het geweld hangt altijd als een zwaard van Damocles boven het hoofd van Cora want ze weet niet wanneer hij weer zal toeslaan. Al zijn er wel aanwijzingen en probeert ze dan de boel te ontmijnen, maar uiteindelijk komt het toch weer tot een uitbarsting.

Indrukwekkende natuur