Waaraan denkt een leesgekke hebbanolic als hij het cijfer acht hoort?  Dat hij dit jaar al acht boeken gelezen heeft? Dat hij al acht categorieën voor de Reading Challenge kon afstrepen? Dat er achthonderd boeken op zijn leeslijst staan? Nee, hij of zij denkt aan Het achtste leven van Nino Haratischwili.  

Ik denk in elk geval nog vaak met weemoed terug aan dat prachtige boek, de unieke leesclub en de mooie vriendschappen die naar aanleiding van dat familie-epos ontstaan zijn. Geen wonder dat ik lichtelijk / heel erg (*schrappen wat niet past) enthousiast word bij het zien van volgende woorden:

Voor de lezers van Wilde zwanen en Het achtste leven

Met die woorden wordt het pas verschenen boek Pachinko van de Koreaanse Min Jin Lee gepromoot. Het is een generaties omspannend verhaal over een Koreaanse familie die een nieuw leven opbouwt in Japan.

Korea, 1900. Sunja, de veelgeprezen dochter van een arme maar trotse visser, valt voor een rijke vreemdeling aan de kust van haar geboortedorp. Hij belooft haar gouden bergen, maar wanneer ze zwanger wordt en ontdekt dat haar minnaar elders een gezin heeft, weigert ze zijn geld en bescherming. In plaats daarvan accepteert ze de hand van een jonge dominee, die haar meeneemt naar Japan. Sunja’s beslissing om haar geboorteland de rug toe te keren en de machtige vader van haar zoon af te wijzen, zet een reeks gebeurtenissen in gang die nog generaties lang na-echoot.

Zo begint een grootse doch intieme kroniek van een uitzonderlijke familie, verbannen uit hun thuisland Korea en in de ban van het meedogenloze voortschrijden van de geschiedenis.

512 bladzijden, minder dan de helft van Het achtste leven, eitje dus. Dit boek ga ik lezen, zoveel is zeker. Maar wie kent nog meer van dit soort familiekronieken? Er schiet me op dit moment niets te binnen, terwijl ik zeker weet dat ze er zijn. En laat meteen even weten of jij Pachinko ook op je leeslijst zet. Toch?

Tot gauw,
Greet