In Nevernight maakt Mia Corvere vrienden – een paar - en vijanden – héél véél – terwijl ze een plekje probeert te verwerven tussen de zeer getalenteerde moordenaars van de Red Church. Ze wil haar familie wreken door de drie machtige mannen die ze verantwoordelijk acht voor hun val om te brengen. In Godsgrave zet zij haar wraaktocht voort.

Door Demi, Lotte en Lieke

Mia Corvere groeit op in een invloedrijke en vermogende familie. Op jonge leeftijd eindigt dit bevoorrechte bestaan abrupt als haar vader meewerkt aan een mislukte machtsovername. Hij wordt geëxecuteerd voor zijn betrokkenheid aan deze coup, zijn vrouw en zoon worden veroordeeld tot een levenslange gevangenschap en Mia dreigt gedood te worden. Met behulp van een schaduwkat (deze ‘kat’ bestaat letterlijk uit schaduw) slaagt ze erin te ontsnappen aan haar lot. Een man ziet iets in haar en besluit haar op te leiden met als eindbestemming haar toetreding tot de Red Church: een school voor (huur)moordenaars. Mia vindt het allemaal prima, zolang het haar wraakplan maar mogelijk maakt.

Voor zover Nevernight. In Godsgrave heeft zij een deel van haar missie al voltooid, maar wordt ze door de Red Church op een zijspoor gezet. Is het een poging om haar wraak te dwarsbomen of zijn ze simpelweg niet blij met de manier waarop Mia een plek binnen de organisatie heeft veroverd? Met gevaar voor eigen leven, smeedt Mia een riskant plan waarbij ze zichzelf als slaaf laat verkopen om dichter bij haar doel te komen. One down, two to go.

Nevernight vs. Godsgrave

Readers Demi, Lotte en Lieke hebben beide boeken gelezen - en kunnen niet wachten tot Darkdawn verschijnt. Welk boek van Jay Kristoff is beter?

Never flinch.

Never fear.

Never forget.

vs.

Conquer your fear,

Conquer the world.

Second Book Syndrome

Het tweede boek van een trilogie heeft natuurlijk een hele andere functie dan een eerste of derde boek. In het eerste boek introduceert de auteur alle personages en bouwt hij of zij de wereld op. Het derde boek heeft de (hopelijk) spectaculaire ontknoping. En het tweede boek? Dat bungelt er vaak een beetje tussenin.

Het is geen begin en geen einde. Het eerste boek was nog verrassend en nieuw, maar nu treedt er gewenning op bij de lezer. Nieuwe karakters worden iets minder goed ontvangen dan oude, vertrouwde personages. De gecreëerde wereld kan wat uitgebreid en uitgediept worden, maar er kunnen niet opeens allerlei onbekende elementen toegevoegd worden. Waar het vaak op neerkomt is dat het tweede boek, in vergelijking met het eerste boek, een beetje inzakt. Er is zelfs een term verzonnen voor dit mankement: Second Book Syndrome (ook bekend als middle book syndrome en second book slump.) Lijdt Godsgrave hieraan?

Lieke: “De missie van Mia is hetzelfde gebleven, maar er verschuiven wel flink wat dingen in Godsgrave waardoor het boek absoluut geen herhaling van zetten is: Mia betreedt het strijdperk van gladiatoren, bondgenoten worden vijanden en vice versa. Alles is in beweging. Het ‘second book syndrome’ valt dus nogal mee. Wel jammer is dat de voetnoten deze keer wat minder hilarisch en atypisch zijn. Maar misschien ben ik nu gewoon aan ze gewend?”

Lotte: "Ik vind Godsgrave nog steeds een heel goed boek. De omgeving waarin het zich afspeelt is heel anders dan in het eerste boek. En hoewel de rode draad nog steeds dezelfde is, is dit een heel andere episode in Mia's leven. In boek één traint Mia in de Red Church om opgeleid te worden tot moordenaar; in boek twee traint ze in de arena om de consul te kunnen vermoorden. Na het eerste boek merkte je dat Mia's verhaal nog lang niet afgelopen was, maar wel het deel van het verhaal dat zich in de Red Church afspeelde. Het derde boek zal zich ook niet meer afspelen in de arena, dus ik ben benieuwd welke omgeving de schrijver nu voor ons in petto heeft. Ik had dus zeker geen last van het 'second book syndrome.'" 

Demi: “Het tweede deel blijft dicht genoeg bij de toon van het eerste boek zodat de lezer meteen weer helemaal ondergedompeld wordt in de wereld van Mia. Aan de andere kant verschuift het verhaal wel vrij drastisch: we gaan bij wijze van spreke van een mix van 'Harry Potter' en 'The Hunger Games' (een school van huurmoordenaars) naar een mix tussen Gladiator en... opnieuw 'The Hunger Games' met die verschillende soorten arena’s. Het boek druipt van de actie en duisterheid, en Mia is net zo heerlijk sarcastisch en stoer als in het eerste deel. Kristoff slaagt er weer in om een rits nieuwe personages te creëren die je binnen korte tijd redelijk goed leert kennen en waar je om gaat geven. Ik verveelde me geen moment met dit boek en ik vond het ontzettend jammer toen het eindigde. Het is dus een verdraaid goed tweede boek en lijdt zeker niet aan het second book syndrome!”

If you love [that book] you will love [this book]!

De onderstaande aanbeveling is een van de eerste dingen die opvalt aan de cover. Zijn we het ermee eens? Waar doen Nevernight en Godsgrave ons aan denken?

“If you love Robin Hobb or George R.R. Martin, you will adore Nevernight.” – Starburst Magazine

Lieke: “In Assassin's Apprentice van Robin Hobb wordt Fitz – de titel zegt het al - opgeleid tot moordenaar, dus die associatie ligt voor de hand. En Mia Corvere doet bij vlagen inderdaad ongelofelijk denken aan Arya uit de ‘A Song of Ice and Fire’ serie van George R.R. Martin. Desondanks gaan de vergelijkingen niet helemaal op. De manier waarop Mia en Fitz getraind worden is zó verschillend; eigenlijk is alleen het idee hetzelfde. Bij de boeken van Martin is de wereld dan weer buitengewoon uitgebreid en dat mis ik een beetje in ‘The Nevernight Chronicle’. Ook als je Mia vergelijkt met Arya dan is Mia, in mijn ogen, de mindere. Arya is een badass maar ook een tragisch figuur. De transformatie van meisje tot moordmachine wordt bij Mia op ethisch vlak een tikkeltje oppervlakkiger beschreven. Godsgrave doet me trouwens vooral denken aan ‘The Hunger Games’. Hoewel ik die boeken gaaf vind, is dat toch jammer. Terwijl de opzet van Nevernight aan elkaar hangt van de clichés voelde dat, mede dankzij de voetnoten, heel fris aan. Bij Godsgrave had ik tijdens het lezen juist het gevoel dat ik dit allemaal al eerder gezien had. Toch is het boek trouwens nog mega gaaf. Alleen een tikkeltje minder gaaf dan zijn voorganger.”

Lotte: "Hoewel de boeken op mijn lijstje staan, heb ik nog geen enkel boek van Robin Hobb gelezen. Daarmee kan ik dus niet vergelijken. Game of Thrones heb ik wel gelezen, maar ik vind de vergelijking ook niet echt opgaan, al hebben de boeken zeker dingen gemeen. George R.R. Martin maakte in zijn boeken komaf met de clichés in het fantasygenre. Zo had hij er bijvoorbeeld geen probleen mee om The Chosen One, Robb Stark, vroegtijdig aan zijn einde te laten komen. Ik heb het gevoel dat Jay Kristoff op dezelfde manier met de clichés kan lachen. In het eerste boek wordt Mia bijvoorbeeld bestolen en nadien in elkaar geslagen door een straatbende. Bovendien is ze heel slecht met paarden (echt héél slecht) en houdt ze van glitter en glamour. Ook wordt er in de voetnoten uitgebreid commentaar gegeven op de aanwezige clichés. Maar Nevernight is bijlange niet zo complex als Game of Thrones. Het boek heeft veel minder (bij)personages en ook de wereld is niet zo uitgebreid."

Demi: “Met Robin Hobb ben ik niet heel goed bekend. Ik heb Assassin’s Apprentice ooit deels gelezen in het Nederlands en toen nooit meer uitgelezen. Van Game of Thrones ben ik een enorme fan en ik zie zeker wel de gelijkenissen. Er vloeit in Kristoffs serie ook veel bloed, en er gaat hier en daar een belangrijk personage dood. Maar Mia is het enige echte hoofdpersonage dat we hebben en dat is echt niet te vergelijken met de tientallen belangrijke personages die de lezer volgt in Martins boeken. De Game of Thrones reeks is inderdaad in alles veel grootser en complexer, en naast Arya en al het bloedvergieten is er niet echt een sterke gelijkenis. Net als Lieke moest ik vooral bij dit deel sterk aan 'The Hunger Games' denken met die arena’s die veranderen en waar je de rest moet doden om te winnen. Ondanks de bekende tropes vind ik Kristoffs wereld toch uniek genoeg om me niet te veel eraan te storen. Vooral de hele goede humor en de voetnoten geven het verhaal een unieke toon die ik niet ken uit een ander boek. Eén voetnoot had ik speciaal genoteerd omdat ik die zo leuk vond. Het is te lang om hier neer te zetten, maar het kwam erop neer dat de verteller alle wereldwonderen van het land noemde en op het einde zich afvroeg waarom de lezer nog steeds die voetnoot aan het lezen was terwijl er een ontzettend spannende paardenrace plaatsvond erboven op de pagina’s.”

Enemies to Lovers

Nevernight bevat een voorbeeld van het ‘enemies to lovers’ cliché met Tric en Mia. (Al zou je hun relatie beter kunnen beschrijven als ‘we know we should be enemies, but – damn it! – we like each other and have great sexual chemistry, so we’re just going to be lovers’.) Godsgrave doet daar nog een schepje bovenop door Mia te koppelen aan een echte vijand. Niet iemand waar ze meteen een hekel aan had, maar die, als ze de persoon beter leert kennen, opeens wel leuk blijkt te zijn. Nope. Dit is iemand die ze goed kent en die iets verschrikkelijks heeft gedaan. Al enig idee over wie we het hebben? Nee? Spoilers ahead!

Lieke: “Ik vond het erg gaaf toen aan het einde van Nevernight bleek dat Ashlinn een oogje had op Mia, omdat het hun vriendschap veranderde. Toen Ashlinn daarna een verrader bleek te zijn, werd dat weer overhoopgehaald. Heel cool. In Godsgrave wordt dit verder uitgewerkt, op tergend langzame wijze. Mia gaat er heel koeltjes mee om en lijkt er helemaal niets om te geven dat ze voor een vrouw aan het vallen is. Het feit dat haar twijfel honderd procent gaat over het feit dat ze Ashlinn niet vertrouwt, vind ik fijn. Er zijn al zoveel boeken waarin personages met hun seksualiteit worstelen.”

Lotte: "Tijdens een missie in het begin van Godsgrave ontdekt Mia dat ze eigenlijk ook op vrouwen valt. Dat vond ik al een leuke wending, maar ik had nooit verwacht dat Ashlinn opnieuw ten tonele zou verschijnen om de rol van minnares te vervullen. Ik vind dat de relatie tussen Mia en Ashlinn heel mooi wordt uitgewerkt. Traag, maar daar ben ik wel fan van."

Demi: “Ik vond de opbloeiende relatie tussen Mia en Ashlinn ook verrassend. Er was natuurlijk die kus op het einde van het eerste deel, maar nu werd er dus daadwerkelijk iets mee gedaan in plaats dat er gebruikt wordt gemaakt van queerbaiting. Ik moet wel zeggen dat ik zelf wat minder overtuigd was van hoe hun relatie zich ontwikkelde. Het tempo en de uitwerking was op zich wel goed, maar ergens kon ik niet begrijpen hoe Mia Ashlinn ooit kon vergeven wat ze Tric heeft aangedaan - ook al zegt ze eerlijk dat het niet persoonlijk was en dat anders met zijn neus roet in het eten had gegooid (ha! In plaats daarvan zat er een ander middeltje in, zoals we allemaal weten). Hoe dan ook, het was leuk om eens een keer zo’n relatie in een boek te zien zonder gedoe. Wel ben ik heel benieuwd na die plot twist op het einde hoe die relatie verder zal gaan...”

Romeinen

In beide boeken zitten ook heel veel verwijzingen naar andere literatuur (zo krijgen Romeo en Julia ineens een happy end omdat hun ouders zo graag kleinkinderen wilden) en de geschiedenis. Vooral het tweede boek zit bomvol verwijzingen naar de Romeinse geschiedenis. De gladiatorengevechten in het algemeen zijn al een verwijzing, maar meer specifiek is het onder water zetten van een arena om een zeeslag na te spelen ook echt gebeurd bij de Romeinen. Ook de slavenopstand die tot de hangende tuinen leidt, doet denken aan de slavenopstand van Spartacus die ervoor zorgde dat duizenden slaven gekruisigd werden langs een kilometers lange weg. En het hele politieke systeem is typisch Romeins. Maar zijn de verwijzingen geslaagd?

Lieke: "Het merendeel van wat ik weet over de Romeinen komt uit geschiedenislessen en films. Tijdens het lezen van Godsgrave, moet ik vooral denken aan Gladiator, die Demi ook al noemde. Het interessants vond ik wel de verhoudingen tussen de gladiatoren en hun 'eigenaars'. Er wordt een soort trots ontleend aan hun overwinningen, maar aan het einde van de dag zijn ze natuurlijk gewoon slaven en kan de eigenaar alles met ze doen. Heel wrang, de extreme afhankelijkheid die deze relatie creërt. Eigenlijk best vreemd dat tijdens geschiedenislessen nooit zo stil wordt gestaan bij het feit dat slavernij een vast gegeven was van de Romeinse samenleving, terwijl wel heel veel aandacht werd besteed aan de positieve aspecten van die 'beschaving'."

Lotte: "Ik ben fan van de vele verwijzingen. Ik heb Latijn gevolgd in het middelbaar, dus al die verwijzingen vallen dan ook meteen op. Ik vind ze ook geslaagd. Ik heb genoten van de vele wendingen die de schrijver aan historische gebeurtenissen heeft gegeven."

Demi: “Ik heb eerst de HAVO gedaan en toen twee jaar atheneum, dus ik heb nooit Grieks of Latijn gehad op school. Wel ben ik altijd al een fan geweest van de oude Grieken en Romeinen, en heb ik afgelopen jaar een minor Klassieke Cultuur gevolgd op mijn universiteit. Ik weet echter meer van de Grieken dan de Romeinen, maar toch herkende ik hier en daar wat verwijzingen, en kon ik van de rest ook echt genieten. Ik vond het heel interessant om te zien hoe zo’n ludus, waar gladiatoren worden getraind, in elkaar stak. Bovendien was het ook gaaf dat Mia zichzelf als slaaf verkocht puur om dichter bij haar doelen te komen.”

Wat vinden jullie van Nevernight en Godsgrave? Kijken jullie ook reikhalzend uit naar het laatste boek in de trilogie?