Ik ben een verzamelaar en niet alleen van boeken. Al sinds ik een jaar of twintig was, verzamel ik giraffes. Inmiddels heb ik een aantal planken vol met deze prachtige, gracieuze, bijzondere dieren. Nouja, beelden van giraffes dan. Zo langzamerhand heb ik alle veel voorkomende beeldjes wel in huis. Van een paar centimeter tot twee meter groot. Van glas, plastic, steen en hout.

Als mensen weten dat je iets spaart, komen ze regelmatig met iets aan voor je verzameling. Naast beelden en beeldjes heb ik wijn, bier en... een boek. Niet een boek over giraffes, maar een boek met 'giraffe' in de titel: Tranen van de Giraffe van Alexander McCall Smith. Ik heb echt geen idee van wie ik dit boekje gekregen heb. Het speelt zich af in Zimbabwe, Afrika.

"Alexander Mcall Smith overschrijdt de grenzen van de gekende genres, meer nog hij creëert een nieuw, eigen genre dat je de lijzige roman van de goede luim kan noemen" zegt een citaat van DS Letteren op de achterflap.

Hoofdpersoon is Mma Precious Ramotswee. Een seriepersonage, begrijp ik. In dit boek gaat ze op zoek naar een jongeman, die verdween op de Afrikaanse vlakten. Ze verlooft zich en krijgt twee kinderen toegewezen. Niet een boek om je te vervelen dus.

In tegenstelling tot mijn vergeten boek van drie jaar terug, was ik deze echt oprecht vergeten. Ik kreeg het, vond dat erg leuk, vooral vanwege de giraffe op de omslag, en hij belandde in de kast. Ja, ik was van plan hem ooit te lezen, maar als ik niet begonnen was met BookCrossing, had het jaren geduurd voordat ik 'm weer had gezien. Hij staat bijc andere boeken, die ik niet kwijt wil, mogelijk nog een keer wil lezen, maar die niet gelijk in het oog springen. Boeken van Alice Walker, Buhi Emecheta en Ira Levin. 

Dus, om dit boek niet weer te vergeten, komt hij op mijn NTL-stapel, die tegenwoordig op een apart kastje ligt (en steeds hoger wordt, een hele nieuwe verzameling). Ik kan er niet gelijk in beginnen, want eerst moet Angel Mage voor de leesclub en Perfecte Resten voor de hebbanbuzz gelezen worden. Die kan ik natuurlijk niet vergeten. Maar dan... dán begin ik in mijn vergeten boek. Dit keer wel.

(beetje overdreven misschien, twee artikelen op één avond, maar ik weet niet of ik dit weekend nog tijd heb deze te plaatsen)