Vandaag is het achtentwintig juni. De ommekeer is alweer achter de rug. We gaan langzaam weer richting winter en nu de AMOC lijkt door te zetten zal het de komende decennia een flink stuk kouder worden. Vandaar dat ik naast een grote hoeveelheid boeken ook maar alvast twee schapenvachten pantoffels heb besteld om mijn schaapjes op tijd op het droge te krijgen. Want die belhamels slijten enorm, de gaten vallen erin en ze zakken door hun rug. Het geplakte stof van de vloer dat mijn blote voeten bereikte door mijn zo gekoosde toffels deed een belletje rinkelen. Tsja dat krijg je dan als je huisgebonden bent en je schaapjes je fideel door het huis heen dragen. Schoenen heb ik niet nodig. Het wisselen van winter naar zomerschoenen had ik liefst overgeslagen. Toch moest ik eraan geloven want ik moet de deur uit de komende tijd. Ik heb een kuil gelegen in mijn superluxe rolls royce auping matras van twee jaar oud. Geluk bij een ongeluk is dat het superdure ding binnen de garantie valt. Dat ging niet vanzelf want op 3 juni trok ik aan de bel en moest ik foto’s maken. Nu mag ik een nieuwe uitzoeken, maandag 1 juli: 28 dagen later.

Dus toch maar eens met die schoenen aan de slag. Wat waren het er veel! Ik telde achtentwintig paar schoenen. Pantoffels niet meegerekend. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn zo op deze mooie achtentwintigste juni. Volgens mijn Nu aan het lezen plankjes lees ik bovendien 28 boeken tegelijk. Het begint een beetje eng te worden. Maar hopelijk niet zo eng als die film uit 2003: 28 Days Later waarin activisten chimpansees bevrijden die besmet zijn met een virus waardoor deze extreem gewelddadig worden. Natuurlijk raken de activisten ook geïnfecteerd. Na 28 dagen ontwaakt Jim in het ziekenhuis als enige ( doet me overigens aan die latere serie denken The Walking dead) en hij ontdekt dat iedereen dood is. En dat er agressieve gewelddadige geïnfecteerden zijn. Dan starten zijn avonturen om te overleven. Ik heb deze horrorfilm niet afgezien. Het was me te eng. Maar het schijnt goed af te lopen. Sort of. Misschien ga ik het toch nog eens proberen….

28 is ook de vrouwelijke hormonale cyclus, beweert men althans ( volgens mij zijn dan mannelijke wetenschappers want die achtentwintig dagen behaalde ik alleen met de anticonceptiepil)
Section 28 is ook een wet uit 1988 in Engeland die LHBTQI+ mensen 15 jaar lang verbood om uit de kast te komen. Nu overal in de wereld de diversiteit opnieuw bedreigd wordt, is dit een actueel onderwerp. In Twenty -eight: Stories from the Section 28 generation, het boek van Kestral Gaian zijn verhalen gebundeld van de studenten die hieronder geleden hebben en die vertellen welk effect dat op hun leven had.

Vorig jaar verscheen het boek 28 Embryo’s van Maaike van Langen. Volgens de cover is het een ontroerende, onthutsende en humoristische autobiografische roman over een bijzondere vriendschap van vier vrouwen met een gezamenlijk doel. Ook is het een verslaggeving van deze tijd, waarin de wetgeving en de morele beoordeling nog achter de laatste technische mogelijkheden aanlopen. Want hoe ver kan en mag je gaan in het vervullen van een van je grootste wens in het leven? Wanneer is een kind jouw kind? En wat doen we met de overgebleven embryo's? Dat klink toch al een stuk hoopgevender ook al is het een serieus onderwerp. Ik heb me toch weten in te houden en het boek niet gekocht. Want ik was me al eerder te buiten gegaan.
Daarom ontving ik vandaag Alien Clay , de nieuwste standalone van Adrain Tchaikovsky over een professor die graag buitenaards leven bestudeert en daar op onvermoede wijze de kans toe krijgt wanneer hij veroordeeld wordt en in een strafkamp op een andere planeet belandt. De planeet herbergt een hoop geheimen want waar is de oorspronkelijke beschaving gebleven. De professor kan erachter komen..als hij het strafkamp tenminste overleeft.
De verlossing van de tijd van Baoshu wist zich ook door de brievenbus te wurmen. Ik heb het niet tegengehouden. Niet echt mijn best voor gedaan en nee ook niet geprobeerd. Dat zal wel aan mijn hormonale cyclus liggen. Of juist aan het gebrek daaraan. Ik denk eerder dat laatste. Tenslotte is de Overgang toch ook in zekere zin een verlossing van die bloederige maandstonden die me echt veel te lang duurden. Het zou stom zijn je te verzetten tegen zulk een verlossing. Verlossing is cool. Overigens is dit boek van Baoshu het vierde deel van het Drielichamenprobleem. ( zie je wel dat het lichamelijk is!) Op netflix verscheen dit voorjaar het eerste seizoen van deze scifi serie. En gelukkig mogen we nog twee seizoenen tegemoet zien voordat we ervan verlost worden.

Dan toch nog even een boek van mijn achtentwintig ‘aan het lezen’ in de spotlights. Ik lig buikschuddend op de bank met The Kaiju Preservation Society van John Scalzi. Niet van de pijn. Gewoon van het lachen. Het boek speelt zich af tijdens de covid pandemie en de hoofdpersoon- Jamie- komt terecht in een andere tijdlijn waar grote monsters van 150 meter hoog de dienst uitmaken. De monsters zijn een soort biologische kernenergiecentrales en natuurlijk zijn er weer foute lui die ook hun weg weten te vinden naar deze alternatieve wereld en daarmee onze eigen aarde en haar inwoners in groot gevaar brengen. De dialogen zijn hilarisch en laten me regelmatig schateren. Ik moet echt dringend meer van John Scalzi lezen als ik deze uitheb.

Ik wens jullie nog een fijne 28ste juni met zo min mogelijk echte horror en liefst met veel vermaak en zoveel mogelijk boeken.
Misschien wel een boek met het getal 28 erin.

NB Zo maar weer effe shoppen want het is weekend. Ik dacht alvast aan de Uitbarsting van Patterson en Crighton. Over die andere 28 moet ik nog even nadenken.