Ik las dat de meimaand de mooiste maand met de mooiste boeken is. Als echte dwarsdenker vind ik dat totaal incorrect. Iedereen weet dat mei de maand van het mooiste ei is. Je schrijft ook niet voor niets M-E-I  en voor de wie het nog niet wist: de M staat voor het bezittelijk voornaamwoord mijn.
Daardoor staat de meimaand voor ‘Mijn Ei’.

Ik heb het al gelegd. De bevalling ging niet zo soepel want het was een dwars ei. Dat is vanzelfsprekend, het past bij mij zo’n dwars ei. Maar de dwarse zijn het mooist want die leveren ook dwarse gedachten op. Ik ben ooit uit zo’n ei gekropen, meer dan een halve eeuw geleden. De kip die mij legde was er niet altijd even blij mee. Altijd dat dwarse en opstandige gedrag.
Mijn eigen eieren leveren echter hoogstzelden mensachtigen op. Het ei dat ik twee jaar terug lei is bijvoorbeeld bijzonder harig en zeer slim. Het is een hij, een echte zonaanbidder en hij bijt mij graag in mijn polsen. Mens is hij niet.  Andere eieren bleken vooral uit gedachtenspinsels te bestaan. Hele webben kwamen daaruit voort. Het waren vanzelfsprekend dwarsliggende webben.

De laatste tijd twijfel ik aan mijn dwarsligstatus. In de media verschijnen dwarsdenkers, dwarsliggers en andere dwarse mensen. Het schijnt nu heel hip te zijn, dat dwarse gedoe. Ik ben benieuwd hoe die andere dwarsertjes hun ei leggen. Door de overdaad aan dwarsheid die ik over mij uitgestort krijg, begin ik een aversie te ontwikkelen tegen het woord en zijn betekenis. Moet ik uit balorigheid toch maar gaan mainstreamen? Maar hoe dan?
Als dwars het nieuwe normaal is en ik doe daaraan mee, dan ga ik mainstream maar dan ben ik nog steeds dwars want dat was het nieuwe normaal!
Help, er is geen uitweg! Ik moet dwars blijven!

Nu heb ik een gedeeltelijke oplossing gevonden voor dit heikele probleem. Ik heb mijn dwarse aanleg hernoemd. Vanaf nu ben ik muitziek, balsturig, of steilorig. Dan valt er ook nog een beetje te kiezen in de #blijfthuis samenleving.
Dat voelt goed, merk ik zo’n hernoeming. Niet dat ik er zelf veel door verander maar zo’n nieuw etiketje geeft toch weer nieuwe glans en energie.
Nu nog boeken zoeken bij mijn vernieuwde status. Gelukkig zijn mijn boekenkasten door mij hoogstpersoonlijk uitgebroed en moet het niet moeilijk zijn om tussen de daar door mij opgestapelde legsels enkele passende titels te vinden.

Wat te denken van: Zwartziel van Anna Stephens, een boek met een foute titel, veel muitzieke mensen en zwaardvechten. Ook lees ik De dood van Ivan Iljitsj want van zwaardvechten komen doden en daar wil je uiteraard mee verder. Schrijver dezes is dan ook heel toepasselijk dood en een respectabel lid van het Gilde der Dwarsen. Hij wilde niet zwart en hij wilde niet wit, hij wilde geloven maar dan op zijn eigen manier, niet de kerkse wijze. Hij wilde revolutie maar zonder geweld. Tolstoj past daarom goed bij mijn hernoemde ei, hij was zeer balsturig en je kunt alle kanten met hem op. Op het eind van zijn leven nam hij de vlucht naar boven. Ben benieuwd wie hij daar tegenkwam. Wellicht is hij nog steeds zoekende.

Nu er passende titels zijn gevonden voor ‘balsturig’ en ‘muitziek’ blijft nog één kandidaat over. Bij ‘steilorig’  denk ik meteen aan die gasten met spitse oren. Die lieden zijn meestal enigszins eigenaardig en bovendien zijn het geen mensen.
De spitse en steile oren  van de elfen vind ik best aantrekkelijk al zijn ze veel te kaal. Ik zou ze graag bekleed zien met een zacht pluizig goudgeel en krullend vachtje om eens lekker in te kroelen. Gelukkig loopt hier een harig knufbroedsel rond. Effe knuffen…oh mmm …lekker dat gekroel. 

…. ik was dus op weg naar de boekenkast voor een setje steile oren. Op roze wolkjes zie ik de elfen van Hennen en Heitz aan mij voorbij trekken. Maar die wil ik niet, geef mij maar een alleenstaande elf! Zou ik die hebben?
Helaas, enkel serie-elfen. Knuffelelfen zijn afwezig evenals aantrekkelijke alleenstaanden.
De lust ontbreekt me om zo’n episch elfenboek te ontmaagden. Als je deze schoonheden voor het eerst ter hand neemt, is het wel zo respectvol om enig enthousiasme aan de dag te leggen. Anders wordt het een pijnlijke en gortdroge exercitie met tranen en een strompelend gangetje in het vooruitzicht.
Dus ik broed verder…..

Satire, ja daar lust ik wel pap van, ik voel mijn sappen spontaan stromen. Pratchett, díe kan me op mijn wenken bedienen!  Herderskroon en Edele Heren en Dames kennen invasies van monsterlijke Elfen. En Pratchett die op zijn 67ste ging hemelen was zonder enige twijfel een ‘steilorige’. Ik vermoed dat deze halfgod  tegenwoordig op zijn eigen gecreëerde Schijfwereld verblijft. Daar valt tenminste iets te lachen. Misschien heeft Tolstoj, zoekende naar God en de hemel hem daar ook gevonden. Komt Tolstoj tóch nog goed terecht.

Tot zover de gedachtenspinsels voor vandaag. Tijd om verder te broeden op mijn mei -ei. Het mag niet te lang alleen zijn omdat de mei-jongens het kunnen stelen. Het ei is wel goed verstopt hoor, ze komen er niet zo makkelijk bij dus je hoeft je geen zorgen te maken. Aanstaande zondag wordt de meikoningin bekend gemaakt en vanaf dan is mijn broedsel weer veilig voor de grijpgrage hitsige en kleffe vingertjes van de mei-jongens.

NB1  Mei-jongens zijn geen geweldig lekkere ‘hunks’. Die uit mijn jeugd hadden één gemeenschappelijk kenmerk: acné, heel veel. Ze hoeven van mij niet ontmaagd te worden.

NB 2  Meikoninginrituelen (google er maar eens op) vinden plaats in achterlijke gebieden zoals Zuid Limburg.  Zoals jullie al  vermoedden, is dit ei hoogstpersoonlijk afkomstig uit deze mysterieuze regio. Er leven nog volop draken en wij zochten in onze jeugd  drakeneieren in plaats van kievitseieren. Ik heb er helaas nog nooit een gevonden. We zagen ze wel vaak vliegen. De draken, niet de eieren.