De auteur

Hans Rosenfeldt vond het niet gemakkelijk om dit boek in zijn uppie te schrijven. Hij is gewend aan de samenwerking met Michael Hjorth waarmee hij de Bergmankronieken schreef. Hjorth beperkte zijn deelname deze keer tot de rol van testlezer. Daarmee gooit Rosenfeldt zich ditmaal alleen voor de wolven. De 56-jarige Rosenfeldt (een pseudoniem voor Hans Petersson) is echter een geroutineerd schrijver. Hij schrijft naast boeken ook scenario’s zoals de bekende Deens-Zweedse serie The Bridge. Daarnaast is hij radiopresentator en acteur.

Wolfzomer, vertaald door Corry van Bree en uitgegeven door Cargo is het eerste deel van een serie. Het tweede deel wordt volgend jaar verwacht. De trailer voor dit project is hier te bekijken https://www.uitgeverijcargo.nl/nieuws/wolfzomer-de-eerste-solothriller-van-hans-rosenfeldt/
Rosenfeldt is al dertig jaar getrouwd met zijn vrouw Lotta die hij in 1986 op een feest ontmoette. Samen hebben ze drie kinderen Alice, Ebba en Sixten.

De cover

Opmerkelijk is dat de cover beheerst wordt door wolven. De voorkant toont een wolf op een mistige straatweg met daarachter gras en een opdoemend bos tijdens het ochtendgloren. Wanneer je de binnenflappen tegen elkaar houdt verschijnt een mooie wolvenkop. Het oogt nogal mysterieus, die wolven. Er gaat een zekere dreiging van uit. De titel Wolfzomer suggereert dat het een zomer is die gedomineerd wordt door wolven. Maar wat hebben wolven van doen in een thriller?
De achterkant onthult dat in de bossen van Haparanda twee vergiftigde wolven zijn gevonden met mensenvlees in hun maag. Al snel blijkt er een verband te zijn met een foutief afgelopen drugsdeal in Finland. Terwijl politieagent Hannah Wester uitzoekt wat er aan de hand is vinden er nog meer gewelddadige gebeurtenissen plaats. Er blijkt nog iemand op zoek te zijn naar de dader.
Dat belooft een spannend boek te worden met veel invalshoeken. Wat zou er allemaal aan de hand zijn?

De recensie

Wolfzomer van Hans Rosenfeldt is het eerste deel in een serie met in de hoofdrol politieagent Hannah Wester. Het verhaal gaat traag van start met teveel personages waardoor het tijgeren is om het overzicht te houden. Vooral de eerste honderd pagina’s zijn onoverzichtelijk en weinig spannend. Pas na honderdtachtig pagina’s wordt het boeiender en rond pagina driehonderd wordt het zelfs uitermate spannend. De hoofdpersonen zijn interessant en het verhaal kent een open en toch grotendeels bevredigend einde. Wat overblijft is honger naar meer, een honger zo groot als die van een wolf. Maar dan wel graag zoals in die laatste honderd pagina’s.

Na de vondst van twee dode wolven met mensenvlees in hun maag en een daarmee verband houdende criminele afrekening in Finland moeten politieagent Hannah Wester en haar collega Gordon Backman Niska alles op alles zetten om de identiteit van het slachtoffer te achterhalen. En ook de Finse politie wil weten wat er aan de hand is. Ondertussen heeft iemand het gemunt op de inwoners van Haparanda. Al snel blijkt dat naast de politie nog iemand anders op zoek is naar dezelfde antwoorden. Alleen houdt deze persoon er een gewelddadige aanpak op na. Kan de politie de dader achterhalen en erger voorkomen?

Het verhaal wisselt vaak van vertelperspectief en er komen veel karakters in voor die later niet van belang lijken te zijn. Het is natuurlijk mogelijk dat ze een rol spelen in een volgend deel van de serie maar tegen die tijd is de lezer ze al lang weer vergeten.
Bovendien zorgt de voortdurende wisseling ervoor dat je de draad van het verhaal kwijt raakt. In een film is dat niet zo’n probleem want zo’n aflevering of film gaat een stuk sneller.
Pas na driekwart slinkt het aantal personages waartussen gewisseld wordt en dat komt de vaart ten goede.
Ook het stadje Haparanda treedt regelmatig op als verteller. Dat perspectief zou best leuk en interessant kunnen zijn als er wat meer wordt verteld over het stadje en haar historie. Nu komt de geschiedenis maar heel kort ter sprake waarna een opsomming volgt van diverse bewoners en hun handelingen. Dit maakt de indruk dat het gezichtspunt vanuit het stadje dient als infodump en als opstapje naar het volgende hoofdstuk. Dat is eerstens niet erg fraai en bovendien storend.

De vertelstijl verloopt niet overal even vloeiend. Sommige zaken zijn onlogisch of onhandig neergezet. Zo zet personage Katja in de huizen van haar slachtoffers het huisraad recht en ruimt ze de rommel op. Maar gek genoeg geeft ze een verdroogde plant geen water en dat is raar en past niet bij haar ‘nette’ gedrag . Verder is er een niet zo lekker lopende scène over een begrafenis. De waarnemer van de begrafenis geeft niet weer hoe de sfeer daar is maar fantaseert over hoe die zou zijn geweest bij regen. Maar het regent niet en de schrijver laat na te beschrijven hoe de sfeer dan wel is. In plaats daarvan krijgen we een uitleg over de zes doden in Finland. Het geeft een onaf en verwarrend gevoel, zo’n niet beschreven scène. Het maakt het lastig inleefbaar en gooit je uit het verhaal.

De personages worden goed uitgewerkt. Wanneer het verhaal vordert, komen steeds meer geheimen aan het licht. De relaties krijgen steeds meer diepgang en zo ontstaan nieuwe verhaallijnen. Hoofdpersoon Hannah wordt steeds interessanter en ook andere belangrijke personages komen op realistische wijze tot leven.
Bovendien hebben diverse karakters nogal wolfachtige trekjes. Zo heeft een vrouwelijk personage veel weg van een geldwolf en jaagt Katja als een wolf. De drugsdealer blijkt net als enige andere personages een wolf in schaapskleren te zijn.

Wolven genoeg dus in Wolfzomer. Na een traag en chaotisch begin wordt het verhaal uiteindelijk heel spannend. Het eindigt op dramatische wijze en Hannah, die inmiddels het hart en de ziel van de lezer heeft veroverd, verandert zelf in een wolf. Een eenzame jagende wolf die vast van plan is haar prooi te verschalken. Op naar deel twee!

3 sterren