Sarajevo, de hoofdstad van Bosnië-Herzegovina die veel onder de Balkanoorlog heeft geleden, heeft veel vluchtelingen voortgebracht. Ferdinand Konjic, hoofdpersonage uit De partituur voor de toverfluit is daar een voorbeeld van. Hij woont in Wenen en maakt er deel uit van een niet kleine groep migranten uit voormalig Joegoslavië. Hij werkt als taxichauffeur en voert graag de vogels in zijn vrije tijd. Hij krijgt enerzijds te maken met vreemdelingenhaat, maar blijkt toch ook last te hebben van paranoia en hij denkt dikwijls dat mensen hem nakijken en de politie hem achtervolgt, als dit voor de goede verstaander misschien niet het geval is. De ervaringen uit en de herinneringen aan de oorlog en aan zijn zus die tijdens die oorlog is gestorven, hebben zich in hem vastgezet en verlaten hem niet meer. 

Dan ontmoet hij een Amerikaanse prediker met de bijnaam de Reverend. De Reverend trekt rond met een boodschap van god maar ook met muziek. Hij vraagt aan Ferdinand om een muziekband te vormen met ex-landgenoten uit voormalig Joegoslavië die elkaar tijdens de oorlog bekampt hebben. De Reverend is er namelijk van overtuigd dat muziek conflicten kan overwinnen en vrede kan bewerkstelligen. Ferdinand staat er eerder sceptisch tegenover maar gaat er toch mee aan de slag, omdat hij na enkele tegenslagen zijn werk heeft verloren en met de rug tegen de muur staat. 

Ferdinand is een goedig hoofdpersonage maar begrijpt de wereld rondom hem niet helemaal. Zijn karakter wordt wel heel goed beschreven maar toch blijft hij enigszins op afstand omdat het zo moeilijk is om met hem mee te leven en zijn tics te begrijpen. De hoofdvraag is of de muziek zijn oorlogservaringen enigszins zal verzachten en of er vergiffenis geschonken kan worden tussen voormalige vijanden.Hoe kan men begrip kweken tussen eerder tegen elkaar opgezette partijen? Blijft de wrok in de mensen zitten als er zoveel geweld is gepleegd? Op het ritme van volksliederen uit de Balkan en andere melodieën zal deze vraag uiteindelijk beantwoord worden aan het einde van het boek. 

De partituur is zeer mooi gecomponeerd qua schrijfstijl en taalgebruik. De auteur slaagt erin gedetailleerd te schrijven, en er zit een onderkoelde humoristische ondertoon doorheen heel het boek. Je bent even verbluft van het slot van het boek, maar uiteindelijk zindert het boek toch niet zo lang na. Daarvoor werd het boek soms net niet concreet genoeg en bleef er soms wat te veel afstand bestaan tot de personages en het verhaal. Ook de vrij belabberde redactie doet spijtig genoeg niet echt recht aan het toch wel diepzinnige verhaal.