De voorbije weken konden jullie een verhaal lezen over de 11-daagse verdwijning van Agatha Christie.
Dit werd meer dan tien jaar geleden samen met mijn moeder geschreven voor een schrijfwedstrijd.
Het werd vanonder het stof gehaald en in 6 afleveringen op deze blog geplaatst.
Heb je deze artikels gemist en wil je alsnog een kijkje gaan nemen? Dan vind je hier een overzicht van de 6 episodes.

Vandaag blijven we in de detectivesfeer, dankzij een bijdrage van een ander lid van het B-team.
Ze beet de spits af toen ze ons schoorvoetend een cadeautje kwam brengen dat getuigde van talent.
Nu staat ze klaar met een nieuw pakje in haar handen.
Mag ik jullie applaus voor … Sacha!

Sherlock Holmes 

Waar kan ik in hemelsnaam over schrijven, nu mijn zusje ons zo verwend heeft met zes prachtige afleveringen over Agatha Christie? Sherlock Holmes leek me wel een waardig onderwerp. Nou is er alleen één klein probleem. Ik weet bijna niets van Sherlock Holmes. Laat ik het anders verwoorden: dat wat ik wel van hem weet, komt van films en series en niet van enig boek van Doyle. 

Waarom lees ik wat ik lees en vooral ook; waarom lees ik sommige zaken niet? Dat heeft te maken met hoe ik lees. Of liever: het effect dat het geschreven woord op mij heeft. Veel mensen kunnen geëmotioneerd worden door kunst. Daarin ben ik zeker niet uniek. Je hoort het alleen wel vaker bij muziek of bij films. Ik heb dat vooral bij het lezen. Een goed verhaal raakt me. Maar zoals ik een paar weken geleden al aangaf: het raakt me echt intens diep.
Je merkt al. Ik zoek naar de juiste woorden. Laat ik een voorbeeld noemen. Als ik lees dat de hond van een meisje komt te overlijden, dan verlies ik een hond. Niet als het in de krant staat of op facebook. Maar wel als het in een verhaal verwerkt zit waar ik helemaal in opga. Maar bij mij is dat niet zo van een traantje wegpinken door een zielige passage. Nee. Ik heb dagenlang last van het verlies van een hond. Van mijn hond, terwijl ik nooit een hond gehad heb. Ik ben ontroostbaar over een fictief verlies. 

Daarom lees ik bijna nooit thrillers. Of oorlogsverhalen. Ik heb er gewoon veel te lang last van. Mijn voorkeur voor feelgood en erotische verhalen komt niet voort uit dat ik denk dat de andere verhalen minder goed zouden zijn. Maar puur uit het feit dat ik me in een goed geschreven verhaal gewoon echt teveel verlies. En dan verlies ik me liever in een hopeloze verliefdheid of een intens orgasme dan dat ik me verlies in de pijn van een brandwond in een schuttersputje.
Als Bohse schrijft over zijn trouwe hond met de GoPro dan wil ik hem aaien en knuffelen. (Niet Bohse – in dit geval dan even niet – maar de hond.) Als Joseph schrijft over de zoen van twee vriendinnen dan voel ik de vlinders in mijn buik. Alsof ik de zoen net zelf gehad heb. 

Dus ben ik bang. Bang om te lezen over iemand die in een gesticht wordt opgesloten en voelt dat de wereld denkt dat hij gek is. Bang om te lezen over een lustmoordenaar. Bang om te lezen over een moeder die twee van haar kinderen heeft verloren. Het is fijn dat kunst je raken kan. Dat is één van de redenen waarom kunst zo belangrijk is. En gelukkig heb ik het bij andere kunstvormen veel minder. Maar als ik me eenmaal afsluit en in de woorden van een boek duik dan is de grens tussen werkelijkheid en de wereld in dat boek volledig verdwenen. Ook als ik het boek alweer een paar uur dichtgeklapt op mijn nachtkastje heb liggen. 

Ik ben verslaafd aan lezen. Ondanks de impact die het op mij en mijn daadwerkelijke leven heeft. Maar ik probeer dat wel enigszins te beïnvloeden door te kiezen voor boeken in een beperkt aantal genres.
Sherlock Holmes? Ik wacht wel op de film.