Recensie "De Gestolen erfgenaam" serie
Voor velen was de Elfhame serie van Holly Black een goede introductie in de YA fantasy wereld. Miljoenen over de hele wereld hebben deze serie gelezen. Waar het voor de één een absolute favoriet is, zijn anderen er minder enthousiast over. Dit laatste vooral vanwege de misleidende berichten op booktok en bookstagram waar gezegd wordt dat dit een serie vol romantiek is. Want laten we eerlijk zijn, ondanks dat het wel aan de orde komt in de latere boeken is dit zeker geen romantische serie.
Dit artikel is geschreven door Kimberly
Het laatste boek in de Elfhame serie, De verbannen koningin, kwam origineel uit in 2019. We zijn dus al een aantal jaar verder. Maar Holly Black heeft toch besloten om nog twee boeken uit te brengen in deze wereld. En deze keer volgen we niet Cardan en Jude, maar de jonge Eik. De rechtmatige troonopvolger, maar nu niet langer de kleine jongen uit de oorspronkelijke trilogie.
In deze recensie zal ik beide boeken gezamenlijk bespreken. Het zal een algemene beoordeling zijn over deze trilogie, maar ook doe ik mijn best om bepaalde onderwerpen per boek toe te lichten.
De Gestolen erfgenaam
en onwillige prins. Een weggelopen koningin. En een zoektocht die hen allebei kan vernietigen.
Het is acht jaar geleden dat de Strijd met het Serpent beslecht werd. In het kille noorden heeft vrouwe Noren van het Hof der Tanden de IJzige Citadel terugveroverd. Daar smeedt ze een plan om monsters van hout en sneeuw te scheppen met behulp van een oude relikwie. De zelfgemaakte wezens zullen zich gedragen als marionetten en niets lijkt Noren nog tegen te houden om haar wraak uit te voeren.
Haar dochter Suren, kroonprinses van het Hof der Tanden en de enige persoon die nog invloed op haar heeft, is gevlucht naar de mensenwereld. Net op het moment dat Suren denkt dat iedereen haar vergeten is wordt ze gevonden door niemand minder dan prins Eik, erfgenaam van Elfhame. Dit is de man waar ze ooit mee had moeten trouwen en ook de man waar ze al jarenlang een hekel aan heeft. Eik, inmiddels zeventien, is nog even charmant, mooi en manipulatief. Hij is op een missie die hem naar het noorden zal leiden en heeft Surens hulp hard nodig. Maar als ze akkoord gaat zal ze haar hart moeten beschermen tegen de jongen die ze ooit kende en de prins die ze voor geen goud vertrouwt…
De Verloren Troon
Een gevangen prins. Een wraakzuchtige koningin. En een strijd die de toekomst van Elfhame zal bepalen.
Prins Eik moet boeten voor zijn verraad. Als hij wordt gevangengenomen in het ijskoude Noorden wordt hij onderworpen aan de wil van een monsterlijke nieuwe koningin. Hij zal al zijn sluwheid en charme in de strijd moeten gooien om zijn lot te ontlopen.
Koning Cardan en Koningin Jude zullen er alles aan doen om hun gestolen erfgenaam terug te krijgen. Terwijl aan de andere kant van Elfhame Eik een belangrijke keuze moet maken: gaat hij proberen het vertrouwen terug te winnen van het meisje van wie hij altijd heeft gehouden, of blijft hij Elfhame trouw en overhandigt hij de noodzakelijke middelen om een einde te maken aan de oorlog? Ook als dat het einde van Wren betekent?
Nu er een nieuwe oorlog aan de horizon opdoemt draait het niet langer om wat Eik kan doen om iedereen van wie hij houdt in leven te houden. De vraag is eerdere wie hij zal verdoemen om er heelhuids aan te ontsnappen.
Plot
De gestolen erfgenaam gaat een aantal jaar na De Verbannen koningin verder. Jude en Eik en de rest van de familie zijn terug in Elfhame. Het voelt niet alsof je veel hebt gemist in de tussentijd, ook al wordt er maar minimale toelichting gegeven. Het verhaal volgt voor het grootste gedeelte Wren. Dus weet je maar weinig over wat Eik nu eigenlijk allemaal heeft meegemaakt. Dit wordt wel langzaam wat duidelijker, maar het blijft in veel gevallen gissen.
De Verloren troon daarentegen volgt juist weer Eik. We lezen het vanuit zijn oogpunt en krijgen hierdoor weer een stuk minder mee over wat er nu precies met Wren is gebeurd na het einde van boek 1. Ik had hierdoor wel echt wat moeite om in het verhaal te komen. Er wordt in het begin weinig teruggehaald over de gebeurtenissen in het vorige boek. En ik merkte dat ik eigenlijk totaal niet meer wist waar het over ging. Er was maar weinig blijven hangen ondanks dat het niet heel lang geleden is dat ik het boek had gelezen. Dit zegt voor mij vaak al een hoop over het boek.
Personages
Wren was, zeker in boek 1, een sterk personage. Je leert meer over haar en wat ze allemaal heeft meegemaakt. Maar toch blijft ook nog heel veel achterwege. Je gaat niet erg diep in op het personage. Eik leer je eigenlijk niets van. Het is zo vlak en oninteressant dat ik echt terug verlangde naar dat kleine jongetje uit de oorspronkelijke trilogie.
In boek 2 probeerde ze dit enigzins goed te maken door meer inzicht te geven in waarom Eik sommige dingen doet. Hij lijkt een 'playboy', maar dit is echt met een alternatief doel... heel origineel dus. Nog steeds amper diepgang in zijn personage en weinig boeiends wat mij betreft.
Schrijfstijl
Nu weet ik oprecht niet of dit gewoon de schrijfstijl is van Holly Black en mijn voorkeur is veranderd. Maar ik vond het geen fijne schrijfstijl om te lezen. Alles bleef enorm oppervlakkig, en het voelde een beetje als iets wat gewoon maar verteld wordt zonder enige emotie en diepgang. Dit stond mij echt enorm tegen. En hierdoor heb ik persoonlijk ook geen enkele connectie gemaakt met de personages. Daarnaast voelde het vooral in boek twee heel erg alsof Black de characters van vooral Jude en Cardan zwart probeerde te maken. Ze werden heel negatief neergezet in de hoop hiermee Eik wat leuker te maken. Iets wat totaal mislukte.
Eindbeoordeling
Let op, dit is puur mijn mening. Mocht jij een andere ervaring hebben met deze boeken is dat uiteraard ook helemaal prima.
Zoals je wellicht al hebt kunnen merken was ik enorm teleurgesteld in deze duologie. De Gestolen erfgenaam had nog potentie, al had Black echt dieper in moeten gaan op sommige elementen. In de drang naar mysterie, geheimzinnigheid en cliffhangers is ze wat mij betreft de draad volledig kwijtgeraakt. En dit wordt alles behalve goedgemaakt in de verloren troon. Als ik heel eerlijk ben hadden deze boeken wat mij betreft achterwege gelaten kunnen worden. En dit bewijst maar weer dat sommige schrijvers moeite hebben met iets nieuws bedenken en maar terug blijven gaan naar het oude. Iets wat vaak niet goed uitpakt.
De gezamenlijke duologie zou ik in totaal 3 sterren geven, maar ik zou ze aan niemand aanraden.
Wat was het laatste boek wat jou tegenviel en waarom?
