De 19 meest succesvolle Nederlandstalige debuten van deze eeuw

Echte mannen eten geen kaas van Maria Mosterd (Van Gennep)

Het volgende debuut is bijzonder omdat het nogal wat stof deed opwaaien. In Echte mannen eten geen kaas uit 2008 vertelt Maria Mosterd (1989) over de vier jaar waarin ze onder de invloed was van loverboy Manou. Ze beschrijft hoe ze slachtoffer werd van verkrachting, prostitutie en mishandeling. Echte mannen eten geen kaas werd een bestseller, er werden volgens uitgeverij Van Gennep ruim 300.000 exemplaren van het boek verkocht. Dat had niet alleen te maken met Mosterds tv-optredens, waar ze in praatprogramma’s te gast was om te praten over loverboyproblematiek, maar ook met de kritische reacties en geruchten dat het boek vol leugens zou staan.  

Misdaadjournalist Peter R. de Vries wijdde een hele aflevering van zijn tv-programma aan de ‘leugens’ van Mosterd en ook journalist Hendrik Jan Korterink onderzocht de waarheidsgetrouwheid van het boek. Hij schreef een tegen-boek waarin hij het verhaal van Mosterd ontkracht: Echte mannen eten wél kaas (2010). Korterink sprak met verschillende partijen, waaronder schoolvriendinnen van Maria, haar vader en vermeend loverboy Manou en onderzocht alle feiten. Op meerdere belangrijke punten bleek Maria’s verhaal niet te kloppen.  

In NRC reageerde Chris ten Kate – de uitgever van Mosterd – op de beschuldigingen.

'Vanaf pagina één is duidelijk dat het hier om een persoonlijk verhaal gaat, niets meer, niets minder. Het verhaal heeft bijzondere waarde omdat het inzicht geeft in de psychologie van een slachtoffer, in de wijze waarop meisjes afhankelijk worden gemaakt en gehersenspoeld. Het is van grote waarde geweest bij het aanpakken van de loverboy-problematiek op scholen. En dat blijft sowieso overeind.'   

In een interview met Trouw liet Mosterd later weten dat haar boek toch echt waarheidsgetrouw is:  

‘Ik heb alleen wat namen veranderd, om mijn familie te beschermen. Ik was een getraumatiseerd kind van zestien toen ik Echte mannen schreef, ik was geen schrijfster, die haar verhaal leesbaar wilde maken. Ik heb opgeschreven wat ik heb meegemaakt en voor mij was dat iets heel ergs en groots. Het wás ook heel erg en groot, maar nu ik ouder ben en over het trauma heen ben, zeg maar, zou ik het anders verwoorden. Dat wil niet zeggen dat ik heb gelogen, dat wil zeggen dat ik een kind was toen ik mijn verhaal schreef en midden in mijn 'verwerkingsproces' zat.’  

Dat proces kreeg een vervolg in Bindi (2009) en later in het boek OMG ik ben zwanger, dat een inkijkje geeft in het leven van een jonge moeder, maar in tegenstelling tot haar eerdere werk wel als een autobiografische roman bestempeld wordt.  

Klik verder naar het debuut van Peter Buwalda.