Deze 19 boeken bespraken we deze week #21

Dit boek vormt een ideale en erg diverse kennismaking met kunst, maar zal tegelijkertijd ook kinderen aanspreken die al wat vaker met kunst in aanraking kwamen. Het is een fantastische en vooral heldere uitgave die erg prettig is om door te nemen en in te grasduinen. Bovendien biedt het boek een geweldige gelegenheid om dieper in te gaan op de kunstwerken en stijlen die het kind het meest aanspreken.
- Katy Hurkmans over Het kunstboek voor kinderen (wit)

Hoewel En toen aten we zeehond vervreemdend werkt, weet Timmer met een subtiele woordkeuze precies weer te geven wat ze bedoelt. ‘Alleenheid’ is iets anders dan eenzaam zijn; ‘onverbonden’ en ‘onrusteloos’ zijn niet zomaar de tegenhangers van ‘verbonden’ en ‘rusteloos’, maar krijgen een eigen lading. Uiteindelijk geeft Timmer de lezer veel ruimte om een eigen invulling aan het verhaal te geven.
- Geertje Otten over En toen aten we zeehond

Als lezer maak je op een exclusieve manier kennis met Liborio; je leert meer over zijn verleden via flashbacks. De vlucht uit zijn droevige leventje in Mexico, de aankomst in de Verenigde Staten; geen enkele gebeurtenis wordt over het hoofd gezien. Liborio’s streven naar een nieuw leven, waarbij hij moet vechten met zijn vuisten én met woorden, wordt overweldigend weergegeven. In een ruige en inventieve taal vertelt het hoofdpersonage (en dus ook Xilonen) over de sociale en persoonlijke problemen van Mexicaanse migranten in de Verenigde Staten. Je belandt middenin een sprankelend en innovatief proza.
- Guy Doms over De cowboykampioen

De kracht van de auteur is dat hij iedere ‘ja maar’ pareert met voorbeelden uit de praktijk. Een sterke onderbouwing van argumenten waar je als modale lezer mee wordt afgetroefd. Wat resteert zijn lezers die halverwege al tot de conclusie komen dat ze in zo’n wereld niet willen leven en anderen die er een grote uitdaging in zien.
- Dick van der Veen over Homo Deus

De vorm van ruïnes vermengt verschillende genres. Zo zijn er stukken die lezen als een roman, andere als een autobiografie, of een politieonderzoek met historische elementen; het geheel is vooral een zeer interessant boek over de recente geschiedenis van Colombia. Vásquez beheerst als geen ander de kunst om in een enkele zin een verhaal neer te zetten. De vorm van ruïnes gaat in je kleren zitten, en er is maar één manier om naar zo’n werk te kijken dat je meer dan 500 pagina’s in de ban houdt: met diep respect.
- Bie Helena over De vorm van ruïnes

Amper 100 bladzijden telt deze 'kleine autobiografie van rouwen en liefhebben'. Het is geen handleiding voor huisdierenrouw en het is geen huilerig treurboek. Het is lief, aandoenlijk en soms ook grappig. Van de Loo duikt enigszins het spirituele hoekje in met haar wens Tim nog eens terug te zien of te kunnen ontdekken hoe het met hem gaat, daar aan gene zijde of waar hij dan ook naartoe mag zijn gereisd. Voor de nuchtere mens is deze spirituele lading niet ontsporend.
- Debbie van der Zande over Van Tim naar Bertje

Veel Einstein, weinig vakjargon en prettig leesbaar. Geen boek om in een ruk uit te lezen, af en toe wegleggen en weer oppakken geeft het beste resultaat. Geschikt voor de nieuwsgierige en leergierige burger. Tevens een eerbetoon aan de vraag!
- Marjan van Druenen over Hoe zwaar is licht

De leukste momenten van Sneeuw als as zijn niet de spannende gevechten, hoe goed Raasch deze ook weet op te schrijven. Nee, de kracht ligt uiteindelijk bij de kleine momenten dat Meira zichzelf toestaat om heel even een zwijmelend tienermeisje te zijn. Dit zijn de momenten waarop het makkelijker wordt om Meira te zien als een personage van vlees en bloed, in plaats van een bordkartonnen stereotype.
- Joke Simmelink over Sneeuw als as