Deze 25 boeken bespraken we deze week #22

De verhaallijn zelf is niet bijzonder origineel, maar de invulling ervan is dat wel. Het intelligente metaal luridium speelt een belangrijke rol, net als het hypermoderne Instituut voor Post-Humaan Onderzoek, waar William meer leert over zijn talent voor het ontcijferen van codes. Op het instituut wemelt het van de robots met de meest nuttige én nutteloze functies, wat een heel grappige twist aan het boek geeft.
- Anouk van Bruggen over William Wenton en de luridiumdief

Is dit een mooi verhaal? Nee, het is schitterend, vervreemdend, ontroerend en zo af en toe afstandelijk waardoor je de draad een momentlang verliest. De emoties zijn rauw en daardoor echt. (…) Causse is vertaler en zijn liefde voor taal spat van iedere pagina. Taal is de ware reden om dit boek te lezen. Het is alsof je een extensionalistische film kijkt die inzoomt op de karakters zonder dat je begrijpt waar de scène precies om draait. Nienke Pool over De groene eend

French slaagt erin een doorlopend verhaal te schrijven, dat in alle delen standhoudt en interessant blijft. Hoewel er niet constant sprake is van nagelbijtende spanning, is er steeds een bepaalde dreiging aanwezig. Frieda’s leven is nooit saai, er is altijd wel iets dat haar bezighoudt en waar ze interessante gedachten op nahoudt. Ze doet veel op gevoel en zoekt pas later naar de bewijzen om haar theorieën te staven.
- Sanne Gerrets over Zondagochtend breekt aan

Het klinkt misschien een beetje afgezaagd; een legende die in de vorm van een kinderboek wordt gegoten. Dat is het echter niet. Podkin Eenoor is nergens clichématig of alledaags. Podkin maakt wat dat betreft unieke avonturen mee, die niet te voorspellen zijn. Een leuke toevoeging aan het boek is dat de bard zijn verhaal meer dan eens onderbreekt. Dit wordt in het boek weergegeven met een hoofdstukje 'onderbreking'.
- Ilja van de Sande over Podkin Eenoor

Het lijkt wel of Chelsea Girls één groot gedicht is met het leven van Eileen Myles als onderwerp. Het boeiende van het boek is dat de auteur verder kijkt dan haar eigen leven. Ze toont een portret van het New York van de jaren zeventig, de ‘Beat Generation’. Het zich ontworstelen aan het gezag en de vrijheid opzoeken lijkt zo mooi, denk aan de ‘love and peace’-mentaliteit in Woodstock, maar het echte leven was keihard.
- Jan Stoel over Chelsea Girls

Buiten blijft het zondag is een heftig boek dat in romanvorm de belevenissen beschrijft van de moeizame weg terug naar genezing. Heel mooi zijn de namen die Johanna geeft aan haar emoties zoals Hysterie, Angst, Verlangen, Schaamte en Hoop. Ze visualiseert die emoties en laat ze tevoorschijn komen, de baas spelen, soms de overhand krijgen en verjagen naar de kelder. Dat maakt dat goed invoelbaar is hoe de feitelijke en medisch getinte beschrijvingen van alle gebeurtenissen uitpakken voor de patiënt.
- Jeanne Vogel over Buiten blijft het zondag

Dat Vermiste meisjes origineel is, is het minste wat je kan zeggen. Je moet er wel degelijk je hoofd bijhouden. Maar dat is niet moeilijk want het boek is in zulke mooie en aangename taal geschreven dat je steeds maar verder wil lezen. De zinnen fladderen luchtig over de pagina’s en slepen je mee in een wereld van achterdocht, wederzijdse beschuldigingen, relaties, mysteries en leugens. (…) Het einde komt als een totale verrassing.
- Christine Bols over Vermiste meisjes

De plot is zo over de top dat het bizar is om te lezen en de lijn tussen fan en freak wordt steeds dunner. (…) Moldavsky weet de fangirls goed neer te zetten. Het uren voor een deur posten voor kaartjes van de show, achter de dranghekken kijken naar de leden (hopend op een handtekening), spijbelen van school om ze in het echt te zien, het schrijven van fanfictie: alles komt voorbij in Kill the Boy Band.
- Iris Windmeijer over Kill the Boy Band