Deze 27 boeken bespraken we deze week #59

De herinneringen, die de dood van de vader bij zijn kinderen elk afzonderlijk oproept, geven dit boek een uitzonderlijk inzicht in wat het bestaan betekent in een door oorlog verdeeld en vernietigd land. Ook alle menselijke verbanden zijn beschadigd. Onderling vertrouwen is er al lang niet meer.
Khalid Khalifa (1964) is nergens melodramatisch, eerder schrijft hij onderkoeld. Vertaalster Djûke Poppinga weet dat goed over te brengen. De haast nuchtere stijl doet vaag denken aan Marga Minco.
- Miriam Vaz Dias over De dood is een zware klus

Het verhaal is neergeschreven in een bijzonder hedendaags – en bij momenten bruut maar helemaal raak – proza. Omar Hamilton hanteert een opvallende stijl, waarbij de opmaak in dagboekvorm de tijdlijn van de snelle ontwikkelingen haarscherp volgt. Hij reconstrueert niet alleen een belangrijk stuk recente geschiedenis, tevens schrijft hij met de fragiele relatie tussen Khalil en Mariam een humane roman neer. Uiteraard is er constant een stevige politieke inslag aanwezig.
- Guy Doms over De stad wint altijd

Met De Poppenmaker van Krakau vertelt Romero een gekende, zware geschiedenis op een nieuwe originele en krachtige manier. Ook legt ze met dit boek aan jongeren uit hoe een onvatbaar deel uit onze geschiedenis heeft plaatsgevonden. Ze doet het je begrijpen, zonder dat ze het aanvaardbaar maakt. Het is onmogelijk om niet geraakt te worden door het verhaal en Romero brengt het met veel kracht. Ondanks de minpunten is dit boek toch een aanrader.
- Elise Hermans over De Poppenmaker van Krakau

In Dagboek van een getuige wordt haarscherp duidelijk waar justitie faalt in het beschermen van haar getuigen. Waar in Judas nog sprake is van een samenwerking met justitie in de aanloop naar de getuigenissen tegen Willem Holleeder, blijkt nu dat zij niets doet om de veiligheid van Astrid, zus Sonja en Sandra den Hartog te waarborgen. De meest elementaire zaken, zoals een kogelwerend vest, een ander kenteken of een andere woning, blijken te veel gevraagd.
- Sanne Gerrets over Dagboek van een getuige

Jefferies kaart in haar boeken systematisch de positie van de zwakkeren aan. Ook in deze roman komt de sociale onrust en het protest tegen de Britse inmenging stukje voor stukje naar voren. Omdat ook de Britten een stem krijgen, ontstaat een genuanceerd verhaal, zonder dat het onrecht en de armoede van de bevolking verbloemd worden. In het laatste deel van het boek krijgt de romantiek echter de bovenhand en vloeien er heel wat tranen.
- Sigried Lievens over Voor de moesson

Meeuwsen wil zijn lezer niet zeggen hoe die zijn of haar leven moet leiden, maar illustreert met zijn bevindingen en beschouwingen wat een mogelijke manier is om ernaar te kijken en er vrede mee te hebben. Het is niet enkel het zwart van de tekening, van het letterteken, maar ook de ruimte ertussen, het wit, waar het om draait. Je hoeft overigens helemaal niet spiritueel te zijn om oog te hebben voor het onzichtbare, het onuitgesprokene.
- Koen Driessens over Zen zonder meester

Daarnaast zijn er delen die nogal onsamenhangend overkomen en waar je je als lezer soms van afvraagt wat ze toevoegen aan het verhaal, dat vrijwel continu inktzwart maar zeker ook niet geheel zonder humor is. Het einde van het boek is qua taalgebruik nog hoogdravender dan het begin. Niettemin is de rode draad in het verhaal, die over geest en vlees en hoe die zich ten opzichte van elkaar verhouden, interessant.
- Helena van Dijk over De woestijn

Een voorbeeldig sportman, iemand met een warm kloppend hart onder terughoudende kijkers. De antipool van de meeloper die als hij iets of iemand niets vindt daar geen toneel om gaat spelen. Dat komt soms hard aan; je weet in ieder geval wat je aan hem hebt. Om met Foppe te spreken: hij heeft ‘hartstikkene’ veel plezier beleefd aan zijn carrière. Bij al het onderkoelde straalt dat er via de cover van af.
- Dick van der Veen over Foppe de Haan