Tweets houden immers geen kogels tegen

De Brits-Egyptische filmmaker Omar Robert Hamilton (1984) zet met zijn debuutroman De stad wint altijd een overweldigend verhaal neer. Een boek waarin de Arabische Lente uit 2011 en de daaropvolgende revolutie in het Egyptische Caïro – ook wel de Revolutie van 25 januari genoemd - het chaotische decor vormen. Pon Ruiter zorgt voor een ijzersterke vertaling uit het Engels.

Het duo Khalil en Mariam, geassisteerd door fotograaf Hafez, gaat de straat op tijdens de aanvangsfase van de opstand op het Tahrirplein. Khalil is een Amerikaanse Palestijn en een geboren wereldverbeteraar. Mariam is een Egyptische fanatieke actievoerster. Ze maken podcasts en brengen via hun website verslag uit van de plaatselijke demonstraties, opstanden en onlusten in Caïro.

“Een stenen rivier van bloed sleept zich door het asfalt van het Tahrir. Aan de oevers de rouwenden. De vlek van een wegglippend leven. Hij loopt er zwijgend langs. Het plein is leeg nu, donker en koud. Deze nieuwe veldslag heeft lang geduurd. Khalil volgt de bloedlijn, volgt de stenen die zorgvuldig langs deze nieuwe gewijde grens lopen.”

In De stad wint altijd wordt de agressie en haar gevolgen minutieus weergegeven. Het daarmee gepaard gaande bloed vloeit rijkelijk. Bijzonder accuraat en met een onverbiddelijke topsnelheid schetst Hamilton de gruwelen tijdens deze revolutie. Het is erg opvallend hoe dit keer een opstand aangewakkerd, gestimuleerd wordt door het internet en de sociale media. Hij beschrijft dit alles expliciet en met verve. Zoals het hoort voor een ervaren filmmaker, zo rapporteert de auteur de tragedie van deze vruchteloze revolutie op een beeldende wijze. De roman is dan wel behoorlijk ingewikkeld, toch word je als lezer geïndoctrineerd door de schrijver. Zodanig zelfs dat je al snel deel uitmaakt van de publieke massa van demonstranten tijdens de nachtelijke rellen. Je vecht mee tegen de lokale politiemacht. Tevens vergezel je de protagonisten tijdens hun acties en hoop je – zoals zoveel Egyptenaren - op een betere wereld. Een sprankje hoop in bange dagen.

Het verhaal is neergeschreven in een bijzonder hedendaags – en bij momenten bruut maar helemaal raak – proza. Omar Hamilton hanteert een opvallende stijl, waarbij de opmaak in dagboekvorm de tijdlijn van de snelle ontwikkelingen haarscherp volgt. Hij reconstrueert niet alleen een belangrijk stuk recente geschiedenis, tevens schrijft hij met de fragiele relatie tussen Khalil en Mariam een humane roman neer. Uiteraard is er constant een stevige politieke inslag aanwezig, waarbij het aftreden van president Mubarak zeker geen fait divers is. Ook speelt de Moslimbroederschap een voorname rol. Het boek, een overdonderend debuut toch wel, laat een overweldigende indruk na. Tweets houden immers geen kogels tegen…